بخش ۹۷ - پیش رفتن دقوقی به امامت آن قوم

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

در تحیات و سلام الصالحین
مدح جملهٔ انبیا آمد عجین

مدحها شد جملگی آمیخته
کوزه ها در یک لگن در ریخته

زانک خود ممدوح جز یک بیش نیست
کیشها زین روی جز یک کیش نیست

دان که هر مدحی بنور حق رود
بر صور و اشخاص عاریت بود

مدحها جز مستحق را کی کنند
لیک بر پنداشت گم ره می شوند

همچو نوری تافته بر حایطی
حایط آن انوار را چون رابطی

لاجرم چون سایه سوی اصل راند
ضال مه گم کرد و ز استایش بماند

یا ز چاهی عکس ماهی وا نمود
سر بچه در کرد و آن را می ستود

در حقیقت مادح ماهست او
گرچه جهل او بعکسش کرد رو

مدح او مه راست نه آن عکس را
کفر شد آن چون غلط شد ماجرا

کز شقاوت گشت گم ره آن دلیر
مه به بالا بود و او پنداشت زیر

زین بتان خلقان پریشان می شوند
شهوت رانده پشیمان می شوند

زآنک شهوت با خیالی رانده است
وز حقیقت دورتر وا مانده است

با خیالی میل تو چون پر بود
تا بدان پر بر حقیقت بر شود

چون براندی شهوتی پرت بریخت
لنگ گشتی و آن خیال از تو گریخت

پر نگه دار و چنین شهوت مران
تا پر میلت برد سوی جنان

خلق پندارند عشرت می کنند
بر خیالی پر خود بر می کنند

وام دار شرح این نکته شدم
مهلتم ده معسرم زان تن زدم

مولانا بلخی