مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر سوم
بخش ۵۳ - داستان مشغول شدن عاشقی به عشق‌نامه خواندن و مطالعه کردن عشق‌نامه درحضور معشوق خویش و معشوق آن را ناپسند داشتن کی طلب الدلیل عند حضور المدلول قبیح والاشتغال بالعلم بعد الوصول الی المعلوم مذموم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آن یکی را یار پیش خود نشاند نامه بیرون کرد و پیش یار خواند بیتها در نامه و مدح و ثنا زاری و مسکینی و بس لابه ها گفت معشوق این اگر بهر منست گاه وصل این عمر ضایع کردنست من به پیشت حاضر و تو نامه خوان نیست این باری نشان عاشقان گفت اینجا حاضری اما ولیک من نمی یایم نصیب خویش نیک آنچ می دیدم ز تو پارینه سال نیست این دم گرچه می بینم وصال من ازین چشمه زلالی خورده ام دیده و دل ز آب تازه کرده ام چشمه می بینم ولیکن آب نی راه آبم را مگر زد ره زنی گفت پس من نیستم معشوق تو من به بلغار و مرادت در قتو عاشقی تو بر من و بر حالتی حالت اندر دست نبود یا فتی پس نیم کلی مطلوب تو من جزو مقصودم ترا اندرز من خانهٔ معشوقه ام معشوق نی عشق بر نقدست بر صندوق نی هست معشوق آنک او یکتو بود مبتدا و منتهاات او بود چون بیابی اش نمانی منتظر هم هویدا او بود هم نیز سر میر احوالست نه موقوف حال بندهٔ آن ماه باشد ماه و سال چون بگوید حال را فرمان کند چون بخواهد جسمها را جان کند منتها نبود که موقوفست او منتظر بنشسته باشد حال جو کیمیای حال باشد دست او دست جنباند شود مس مست او گر بخواهد مرگ هم شیرین شود خار و نشتر نرگس و نسرین شود آنک او موقوف حالست آدمیست کو بحال افزون و گاهی در کمیست صوفی ابن الوقت باشد در منال لیک صافی فارغست از وقت و حال حالها موقوف عزم و رای او زنده از نفخ مسیح آسای او عاشق حالی نه عاشق بر منی بر امید حال بر من می تنی آنک یک دم کم دمی کامل بود نیست معبود خلیل آفل بود وانک آفل باشد و گه آن و این نیست دلبر لا احب افلین آنک او گاهی خوش و گه ناخوشست یک زمانی آب و یک دم آتشست برج مه باشد ولیکن ماه نه نقش بت باشد ولی آگاه نه هست صوفی صفاجو ابن وقت وقت را همچون پدر بگرفته سخت هست صافی غرق عشق ذوالجلال ابن کس نه فارغ از اوقات و حال غرقهٔ نوری که او لم یولدست لم یلد لم یولد آن ایزدست رو چنین عشقی بجو گر زنده ای ورنه وقت مختلف را بنده ای منگر اندر نقش زشت و خوب خویش بنگر اندر عشق و در مطلوب خویش منگر آنک تو حقیری یا ضعیف بنگر اندر همت خود ای شریف تو به هر حالی که باشی می طلب آب می جو دایما ای خشک لب کان لب خشکت گواهی می دهد کو بخر بر سر منبع رسد خشکی لب هست پیغامی ز آب که بمات آرد یقین این اضطراب کین طلب کاری مبارک جنبشیست این طلب در راه حق مانع کشیست این طلب مفتاح مطلوبات تست این سپاه و نصرت رایات تست این طلب همچون خروسی در صیاح می زند نعره که می آید صباح گرچه آلت نیستت تو می طلب نیست آلت حاجت اندر راه رب هر که را بینی طلب کار ای پسر یار او شو پیش او انداز سر کز جوار طالبان طالب شوی وز ظلال غالبان غالب شوی گر یکی موری سلیمانی بجست منگر اندر جستن او سست سست هرچه داری تو ز مال و پیشه ای نه طلب بود اول و اندیشه ای مولانا بلخی