مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر دوم
بخش ۳۹ - رنجانیدن امیری خفته‌ای را کی مار در دهانش رفته بود
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
عاقلی بر اسپ می آمد سوار در دهان خفته ای می رفت مار آن سوار آن را بدید و می شتافت تا رماند مار را فرصت نیافت چونک از عقلش فراوان بد مدد چند دبوسی قوی بر خفته زد برد او را زخم آن دبوس سخت زو گریزان تا بزیر یک درخت سیب پوسیده بسی بد ریخته گفت ازین خور ای بدرد آویخته سیب چندان مر ورا در خورد داد کز دهانش باز بیرون می فتاد بانگ می زد کای امیر آخر چرا قصد من کردی تو نادیده جفا گر تر از اصلست با جانم ستیز تیغ زن یکبارگی خونم بریز شوم ساعت که شدم بر تو پدید ای خنک آن را که روی تو ندید بی جنایت بی گنه بی بیش و کم ملحدان جایز ندارند این ستم می جهد خون از دهانم با سخن ای خدا آخر مکافاتش تو کن هر زمان می گفت او نفرین نو اوش می زد کاندرین صحرا بدو زخم دبوس و سوار همچو باد می دوید و باز در رو می فتاد ممتلی و خوابناک و سست بد پا و رویش صد هزاران زخم شد تا شبانگه می کشید و می گشاد تا ز صفرا قی شدن بر وی فتاد زو بر آمد خورده ها زشت و نکو مار با آن خورده بیرون جست ازو چون بدید از خود برون آن مار را سجده آورد آن نکوکردار را سهم آن مار سیاه زشت زفت چون بدید آن دردها از وی برفت گفت خود تو جبرئیل رحمتی یا خدایی که ولی نعمتی ای مبارک ساعتی که دیدیم مرده بودم جان نو بخشیدیم تو مرا جویان مثال مادران من گریزان از تو مانند خران خر گریزد از خداوند از خری صاحبش در پی ز نیکو گوهری نه از پی سود و زیان می جویدش لیک تا گرگش ندرد یا ددش ای خنک آن را که بیند روی تو یا در افتد ناگهان در کوی تو ای روان پاک بستوده ترا چند گفتم ژاژ و بیهوده ترا ای خداوند و شهنشاه و امیر من نگفتم جهل من گفت آن مگیر شمه ای زین حال اگر دانستمی گفتن بیهوده کی توانستمی بس ثنایت گفتمی ای خوش خصال گر مرا یک رمز می گفتی ز حال لیک خامش کرده می آشوفتی خامشانه بر سرم می کوفتی شد سرم کالیوه عقل از سر بجست خاصه این سر را که مغزش کمترست عفو کن ای خوب روی خوب کار آنچ گفتم از جنون اندر گذار گفت اگر من گفتمی رمزی از آن زهرهٔ تو آب گشتی آن زمان گر ترا من گفتمی اوصاف مار ترس از جانت بر آوردی دمار مصطفی فرمود اگر گویم براست شرح آن دشمن که در جان شماست زهره های پردلان هم بر درد نی رود ره نی غم کاری خورد نه دلش را تاب ماند در نیاز نه تنش را قوت روزه و نماز همچو موشی پیش گربه لا شود همچو بره پیش گرگ از جا رود اندرو نه حیله ماند نه روش پس کنم ناگفته تان من پرورش همچو بوبکر ربابی تن زنم دست چون داود در آهن زنم تا محال از دست من حالی شود مرغ پر بر کنده را بالی شود چون یدالله فوق ایدیهم بود دست ما را دست خود فرمود احد پس مرا دست دراز آمد یقین بر گذشته ز آسمان هفتمین دست من بنمود بر گردون هنر مقریا بر خوان که انشق القمر این صفت هم بهر ضعف عقلهاست با ضعیفان شرح قدرت کی رواست خود بدانی چون بر آری سر ز خواب ختم شد والله اعلم بالصواب مر ترا نه قوت خوردن بدی نه ره و پروای قی کردن بدی می شنیدم فحش و خر می راندم رب یسر زیر لب می خواندم از سبب گفتن مرا دستور نی ترک تو گفتن مرا مقدور نی هر زمان می گفتم از درد درون اهد قومی انهم لا یعلمون سجده ها می کرد آن رسته ز رنج کای سعادت ای مرا اقبال و گنج از خدا یابی جزاها ای شریف قوت شکرت ندارد این ضعیف شکر حق گوید ترا ای پیشوا آن لب و چانه ندارم و آن نوا دشمنی عاقلان زین سان بود زهر ایشان ابتهاج جان بود دوستی ابله بود رنج و ضلال این حکایت بشنو از بهر مثال مولانا بلخی