متن 12

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

من از کمال علم ناشی شده ام از آنکه به معلوم رسیدم دگر مرا چه خرج شود علم، از غایت. کمال علم است که مرا علم نیست که ذکر ربّ آنگاه کامل شود که نسیان غیر او حاصل شود وَ اذْکُر رَّبَّکَ اِذَا نَسِیتَجماعتی اهل ظاهر گفتند: &laquo;که چون فراموش کردی خداوند را یادش کن&raquo; اهل معنی گفتند که:&laquo;این محال باشد که عاشق را از معشوق فراموشی بلکه به جایی برسد که او را غیر او فراموش شود که وَ اذْکُر رَّبَّکَ اِذَا نَسِیتَ  این است&raquo; اَلْفَقْرُ فَخْریفقر آن بود فرعون علیه اللعنه اَنا رَبُکُمْ گفت اَنا گفت لَعْنَةُ الله شد مَنْصُور اَناالحَقُ گفت اَنا گفت رَحْمَةُ اللهْ شد.
اغلب خلق بر آنند که سود خود گیرند و نمی خواهند که هیچ چیزی بدهند و از این وعید نمی اندیشند که  وَیْلٌ لِّلْمُطَفِّفِینَ و با خداوند تعالی همین نوع می کنند به خلاف اهل دل و اهل معرفت (که) هیچ گستاخی نکنند و نخواهند مزد کار، بلکه خرج می کنند در راه به صوم از بهر او بی دریغ به حکم  اَقْرِضُوا اللهَ قَرْضاً حسناًتا مال بود مال می دهند چون نبود تن صرف می کنند و در گداز می دارند و جز لقای او نمی خواهند صیام و صلوة و غیرهما من الطاعات همه خرج کردن است از خویشتن به درگاه خدای تعالی.
اَلْقِ عَصَاکَ  مقلّد چون از راه بیفتد برنخیزد و مُسْتَدِلّ چون بیفتد عصای استدلال بگیرد باز برخیزد مگر آن سنانش تیز نبوده باشد اکنون سنان عصا را همواره تیز باید کردن و این عصای استدلال را از دست نباید نهاد تا به بصیرت برسی آنگه خود از دستت بیفتد اَلْقِ عَصَاکَ.
اکنون من تو را گفتم: &laquo;این سو بیا نور است&raquo; تو گفتی: &laquo;آن سو تنور است و سرماست&raquo; مرد را از این قدر سپر نباید انداخت سپر برگیر که دوست شجاع را دوست می دارد الَّذِینَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ صَفّاً کَاَنَّهُم بُنْیَانٌ مَّرْصُوصٌ (محمد رسول الله من خاک پای اویم و او محبوب جان من است چون آن گفتم این معلوم شد) یُحِبُهُمْکفایت است یُحبونُه شرح است مَنْ کانَ للهکفایت است کانَ اللهُ لَهُ شرح است اکنون من از کانَ للهِ گذشته ام به کانَ الله لَهُ رسیده ام میان حق و محقّق یک موی نمانده است اگر در میان کسی گنجیدی (یا ملک مقرّب گنجیدی) که نور مطلقند یا نبی مرسل که مستان حضرت اند چون این دو فریق نمی گنجد دگر چه در گنجد اکنون من نور بخشم نه نورگیر مه چهارده نور نگیرد ولیکن نور بخشد اما این (مه اولیا لا شَرْقِیَةِ) و لا غَرْبِیَةٍاست در نقصان نیفتد و خسوف نباشد دختر چون مه پیشم نشست اما من مه چهارده بودم او مه دوازده در من تداخل شد اما او می خواست که من در او تداخل شوم ولی چهارده در دوازده چون تداخل شود از جان بیرون نیامده جانانت آرزوست.
احوال ستم بر ستم از من پرسید
احوال شب و صبح دم از من پرسید
هر فتوی مشکل که در این راه افتد من
من مفتی آن ملّتم از من پرسید
هرچه جز باطن تو باطل توست
باطن تو حقیقت دل توست

جهد کن تا چو مرگ بشتابد
بوی جانت به کوی او یابد

محقق ترمذی