میرزاده عشقی
هزل ها
شمارهٔ ۱ - آبروی دولت
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دولت به ریش زرد «ظهیر» آبرو گرفت کناس را بیار، که کابینه بو گرفت بعد از دو سال، خواست «تدین » کند نماز با فاضل آب حوض سفارت، وضو گرفت نازم به «رهنما» که «تدین » کشید رنج: در پیشگاه اجنبی و مزد او گرفت «حلاج » پنبه زن، وطن خویش را فروخت با پول آن، دو دست لحاف و پتو گرفت آری شکم: عزیزتر از مملکت بود «حلاج» را که ملک بداد و لبو گرفت دستت رسد اگر تو، بکن قطع بی درنگ: دستی که، دوستانه دو دست عدو گرفت می خواست حق خلق « . . . » خورد به زور رو شکر کن که لقمه ملت گلو گرفت(!) طوری نموده بود به جمهوریت نعوظ گویی پسرعموست که دختر عمو گرفت نفرین به لیدر سوسیالیست باد کو دنبال این سیاست بی آبرو گرفت عاقل طباطبایی کور است کو به مکر با هر طرف بساخت، که مزد از سه سو گرفت گه «اعتدال» و گه رادیکال، گاه سوسیال، بدتر از آن زنیست که هفتاد شو گرفت گویند در خزانه، نماندست یک فلوس ما را هزار خنده، از این گفتگو گرفت این پول ها چه می کند؟ آن دولتی که باج از لوله هنگ مسجد ملا عمو گرفت می خواست «رهنما» بخورد حصه «صبا» آن حقه باز معرکه، با های و هو گرفت «گلشن» به مثل گفت که عباس دوس کیست برجست و زود آینه اش روبه رو گرفت از بس که وام خواست «تدین» ز زید و عمر دیگر به وام خوردن بی ربط، خو گرفت مستی حرام باد، به میخانه کاندر او عارف غرابه کش شد و «دشتی» سبو گرفت میرزاده عشقی