میرزاده عشقی
مثنوی ها
شمارهٔ ۱۱ - در هجو ضیاء الواعظین
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چراغ الذاکرین، آن مرد جیغو کند در مجلس شوری هیاهو چراغ الذاکرین، مانند زاغ است گمان دارد که مجلس مثل باغ است نماید جیر و ویر نابه هنگام دهد بر حامیان ملک دشنام! همه دانند خوب، این هوچی لوس ز شه زر خواست اما گشت مأیوس همه دانند خوب، این روضه خوان است که مزد روضه او یک قران است اگر اولادهای شمر ملعون دهند از مزد روضه پول افزون: برای شمر، او خواند ثناها برای آن لعین، گوید دعاها: غرض اینست، بر این آدم لوس دهند ار پول خواند روضه معکوس دو سال قبل، این هوچی آرام به (سردار سپه) می داد دشنام گرفتند و دو سه سیلی زدندش که تا ایمن بمانند از گزندش فرستادند او را شهر سمنان به (سردار سپه) با آه و افغان: نوشت او کاغذ با آب و تابی تملق گفت و دادندش جوابی بیاوردند او را سوی تهران بدادندش خسارت بیست تومان چو رفت این بیست تومان توی جیبش بشد آن مبلغ عالی نصیبش: به (سردار سپه) مداح گردید همه چیز ورا دیگر پسندید نوشت این مرد: آزادی پرست است شکست او، به آزادی شکست است بدو گفتند: یاران صمیمی چه هست این حرف و آن حرف قدیمی؟ چرا حرف تو هر روزی به رنگی ست مگر مغز تو چون توت فرنگی ست! ز یاران این ملامت ها چو بشنفت جواب دوستان را این چنین گفت: «به (سردار سپه) من زشت گفتم به رشوت بیست تومانی گرفتم » «به او بد گفتم و داد او به من بیست اگر خوبش بگویم حق من چیست؟» «بداعی بیست تومان داده (سردار) نیم زین گنج، دیگر دست بردار!» «دگر دنباله مسلک نگیرم که تا زو بیست تومان ها بگیرم» «چرا زیرا که بنده گشنه هستم که حمالی نمی آید ز دستم» «تملق گویم و گیرم اعانه خرم سر چشمه من یک باب خانه» «دعا گویم، به نام نیزه بازی خورم با چای، نان پادرازی» «به پولداران کنم خدمتگزاری نمایم لقمه ای نان کوفت کاری» میرزاده عشقی