میرزاده عشقی
قالب های نو
سرگذشت تأثرآور شاعر
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در منتهاالیه خیابان، بود پدید تهران برون شهر، خرابه یکی بنای گسترده مه، ز روزنه شاخ های بید فرشی که تا بد، ار بلرزد همی هوای ساعت دوازده است، هلا نیمه شب رسید جز وای وای جغد نیاید دگر صدای یک بیست ساله شاعری، آواره و فرید با هیکل نحیف و خیالات غم فزای از دست میخ کفش به پا، گه همی جهید در کفش می نمود، همی جابه جای پای چون دلش خوراک و چو پیراهن شهید دوشش عبای کهنه، کفن در بر گدای شام از پس گرسنگی، مدتی مدید یک نیمه نان بخورده، پس کوچه در خفای در لرزه و تعب، ز تب و نوبه می مکید اندر دهانش انگشت، از حسرت دوای ناگه سکوت، پرده شب را ز هم درید از دست حزن خویش، چو بگریست های های خوابید روی خاک و عبا بر سرش کشید سنگی نهاد زیر سرش، بهر متکای با آن که در نتیجه عشق وطن گزید در این خراب مانده وطن در خرابه های بازش ببین کزو، در و دیوارش می شنید دایم ز شام تا سحر، این ناله کی خدای! گر این چنین به خاک وطن، شب سحر کنم خاک وطن که رفت چه خاکی به سر کنم؟ میرزاده عشقی