صغیر اصفهانی
مثنوی ها
شمارهٔ ۵۹ - حکایت
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
شنیدم که مردی سعادت نصیب به شهری درآمد وحید و غریب قضا باز دولت بد اندر هوا که تا خود نمایند سلطان که را غریبانه آن مرد در فکر بود که ناگه بسر بازش ام د فرود نشاندند مردم به تخت زرش نهادند تاج شهی بر سرش از این وقعه او را تحیر فزود ز شخصی سئوال آن حکایت نمود بگفتا در این شهر ای شهریار چنین است رسم و بود این قرار که هر سال سلطان خود را ز تخت فرود آورند ارچه هموار و سخت به جایش نشانند شاهی دگر بگیرند کشور پناهی دگر تو را نیز سال دگر این چنین به خواری دوانند از این سرزمین چو آن شاه از این قصه آگاه شد همانا به ملک خرد شاه شد در آنسال فرصت غنیمت شمرد به یک ساله کام دوصد ساله برد ز لعل و ز یاقوت و در و گهر ز گنج فراوان ز سیم و ز زر فرستاد در شهر خود بی شمار که سال دگر آید او را بکار چو شد سال نو خود بشوق تمام رها کرد شاهی بدون کلام زبان خالی از شکوه دلی بی محن به شادی روان شد به سوی وطن توهم ای برادر بکن فکر خویش که اینجا نمانی ز یک عمر بیش وطن جای دیگر بود ای عجیب تو اینجا غریبی غریبی غریب دو روزی که شاهی به اقلیم تن فرست از عمل گوهری در وطن صغیر اصفهانی