ایرج میرزا
قطعه ها
شمارهٔ ۸۱ - انتقاد از قمه زنان
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
زن قحبه چه می کشی خودت را دیگر نشود حسین زنده کشتند و گذشت و رفت و شد خاک خاکش علف و علف چرنده من هم گویم یزید بد بود لعنت به یزید بد کننده اما دگر این کتل متل چیست وین دستهٔ خنده آورنده تخم چه کسی بریده خواهی با این قمه های نابرنده آیا تو سکینه ای که گویی سو ایستمیریم عمیم گَلنده کو شمر و تو کیستی که گویی گَل قویما منی شمیر َالَنده تو زینب خواهر حسینی ؟ ای نره خر سبیل گنده! خجلت نکشی میان مردم از این حرکات مثل جنده ؟ در جنگ دو سال پیش دیدی شد چند کرور نفس رنده از این همه کشتگان نگردید یک مو ز زهار چرخ کنده در سیزده قرن پیش اگر شد هفتاد و دو تن ز سر فکنده امروز چرا تو می کنی ریش ای در خور صد هزار خنده کی کشته شود دوباره زنده با نفرین تو بر کشنده باور نکنی بیا ببندیم یک شرط به صرفهٔ برنده صد روز دگر برو چو امروز بشکاف سر و بکوب دنده هی بر سر و ریش خود بزن گل هی بر تن خود بمال سنده هی با قمه زن به کلهٔ خویش کاری که تبر کند به کنده هی بر سر خود بزن دو دستی چون بال که می زند پرنده هی گو که حسین کفن ندارد هی پاره بکن قبای ژنده گر زنده نشد عنم به ریشت گر شد عن تو به ریش بنده ایرج میرزا