ایرج میرزا
قطعه ها
شمارهٔ ۳۳ - جذبۀ شیرازیان
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
حضرت شوریده اوستاد سخن سنج آن که همه چیز بهتر از همه داند باد صبا گر گذر به پارس نُماید شعر مرا از لحاظ او گذارند بنده ندانیم که در کجا رَوَم آخِر جذبۀ شیرازیان مرا بکشاند مسکن شوریده است و مدفن سعدی شهر دگر همسری به او نتواند بازم از این جایگاهِ نغز دل افروز تا به کجا دست روزگار براند می روم آن جا که روزگار بخواهد می کَشَم آن جا که آسمان بکشاند بنده همین قدر شاکرم که به شیراز هر که شبی دلبری به پر بنشاند یاد من افتد در آن دقیقه و از دور بوسۀ چُندی به جایِ من بستانَد گوید جایِ جلال خالی و آن گاه لَذَّتِ آن بوسه را به من بپراند بعد وفاتم میان مردمِ شیراز این سخن از من به یادگار بماند ایرج میرزا