ایرج میرزا
قطعه ها
شمارهٔ ۱۷ - افکار خنده آور
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای هم سفر عزیز من مَجد افکارِ تو خنده آورنده است خواهی تو اگر نویسی این جُنگ بنویس، چه جایِ شعر بنده است این پند که می دهم فراگیر هر چند که اندکی گَزنده است «در شعر مپیچ و در فنِ او» کاین کار ز کار های گُنده است روهوچی و روزنامه چی شو این است که فایَدَت دِهَنده است امروز به هر کجا ادیبی است در گوشۀ عُزلتی خَزَنده است اَشغال نصیب هر چه کونی است اَحرار اسیرِ هر چه جِنده است این سگ مرَضی بُوَد که آخِر از گرسنگی ترا کُشَنده است این است طَنابِ احتیاجی کِت بر دَرِ هر خسی کشنده است رَو تجرِبه ای ز حالِ من گیر کاین تجربه مر ترا بَسَنده است بینی تو که شعرِ بنده امروز بر طبعِ مرا هب جان خَزَنده است هر شعر که بشنوند نیکو هر چند که بُوِیِ خون دهنده است چون مختصر و سلیس و خوب است یا صاف و صریح و پوست کَندَه است از فُرطِ مَحَبَّتی که دارند گویند که شعر، شعرِ رنده است با این همه هیچ کس نَپُرسد کاین مَرد که مُرده ای که زنده است دزدانِ خروس دیگرانند پرهاش بُرون ز جیبِ بنده است! ایرج میرزا