ایرج میرزا
عارف نامه
بخش ۹: بیا عارف که دنیا حرف مُفتست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بیا عارف که دنیا حرف مُفتست گهی نازک گهی پَخ گه کُلفت است جهان چون خویِ تو نقشِ بر آبست زمانی خوش اُغُر گه بد لعابست گهی ساید سرِ انسان به مِرّیخ گهی در مقعدِ انسان کند میخ «گهی عزت دهد گه خوار دارد از این بازیچه ها بسیار دارد» یکی را افکند امروز در بند کند روزِ دگر او را خداوند اگر کارش وِفاقی یا نِفاقیست تمامِ کارِ عالم اتفاقیست نه مِهر هیچکس در سینه دارد نه با کس کینۀ دیرینه دارد نه مِهرش را نه کینش را قرارست نه آنش را نه اینش را مَدارَست به دنیا نیست چیزی شرطِ چیزی ز من بشنو اگر اهلِ تمیزی به یونان این مَثَل مشهور باشد که رَبُّ النوعِ روزی کور باشد دهد بر دهخدا نعمت همان جور که صد چندان دهد بر قاسمِ کور به نادان آن چنان روزی رسانَد که صد دانا در آن حیران بمانَد در این دنیا به از آن جا نیابی که باشد یک کتاب و یک کتابی کتاب ار هست کمتر خور غمِ دوست که از هر دوستی غمخوارتر اوست نه غمّازی نه نمّامی شناسد نه کس از او نه او از کس هراسد چو یاران دیر جوش و زود رو نیست رفیقِ پول و در بند پلو نیست نشیند با تو تا هر وقت خواهی ندارد از تو خواهش هایِ واهی بگوید از برایت داستان ها حکایتها کند از باستان ها نه از خویِ بدش دلگیر گردی نه همچون عارف از وی سیر گردی ایرج میرزا