ایرج میرزا
عارف نامه
بخش ۲: نمی‌دانستم ای نامردِ کونی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نمی دانستم ای نامردِ کونی که منزل می کنی در باغِ خونی نمی جویی نشانِ دوستانت نمی خواهی که کس جوید نشانت و گر گاهی به شهر آیی ز منزل نبینم جایِ پایت نیز در گِل بری با خود نشانِ جایِ پا را کنی تقلید مرغانِ هوا را برو عارف که واقع حرفِ مفتی مگر بَختی که روی از من نهفتی مگر یاد آمد از سی سال پیشت که بر عارض نبود آثارِ ریشت مگر از منزلِ خود قهر کردی که منزل در کنارِ شهر کردی مگر در باغ یک منظور داری نشانِ نرگسِ مخمور داری مگر نسرین تنی داری در آغوش که کردی صحبتِ ما را فراموش مگر با سروِ قدّان آرمیدی که پیوند از تُهی دستان بریدی چرا در پرده می گویم سخن را چرا بر زنده می پوشم کفن را بگویم صاف و پاک و پوست کنده که علت چیست می ترسی ز بنده ترا من می شناسم بهتر از خویش ترا من آوریدستم به این ریش خبر دارم ز اعماقِ خیالت به من یک ذرّه مخفی نیست حالت تو از کون های گرد لاله زاری یکی را این سفر همراه داری کنار رستورانِ قُلّا نمودی ز کون کنهای تهران در ربودی به کون کنها زدی کیر از زرنگی نهادی جمله را زیر از زرنگی چو آن گربه که دُنبه از سرِ شام همی وَر دارد و ورمالد از بام کنون ترسی که گر سوی من آیی کنی با من چو سابق آشنایی مَنَت آن دنبه از دندان بگیرم خیالت غیر از اینه من بمیرم؟ توی می خواهی بگویی دیر جوشی به من هم هیزمِ تر می فروشی تو ما را بسکه صاف و ساده دانی فلان کون را برادرزاده خوانی چرا هر جا که یک بی ریش باشد تو را فی الفور قوم و خویش باشد چرا در رویِ یک خویشِ تو مو نیست چرا هر کس که خویش تست کونیست برو عارف که اینجا خبط کردی مر این اندیشه را بی ربط کردی برو عارف که ایرج پاک بازست از این کونها و کسها بی نیاز است من ار صیّاد باشم صید کم نیست همانا حاجتِ صیدِ حرم نیست شکارِ من در اتلالِ بلندست نه عبدی کاهویِ سر در کمندست دُرُستَست اینکه طفلان گیج و گولند سفیه و ساده و سهل القبولند توان با یک تبسّم گولشان زد گهی با پول و گه بی پولشان زد ولی من جانِ عارف غیر آنم که نامردی کنم با دوستانم تو یک کون آری از فرسنگها راه من آن را قُر زنم؟ اَستَغفِرُالله برو مردِ عزیز این سوءظن چیست جنونست اینکه داری سوءظن نیست من ار چشمم بدین غایت بُوَد شور همانا سازدش چشم آفرین کور اگر می آمد او در خانۀ من معزَّز بود چون دردانۀ من بود مهمان همیشه دلخوش اینجا نباشد مسجدِ مهمان کُش اینجا من و با دوستان نا دوستداری؟ تو مخلص را از این دونان شماری؟ تو حق داری که گیرد خشمت از من که ترسیده از اوّل چشمت از من نمیدانی که ایرج پیر گشته است اگر چیزی ازو دیدی گذشته است گرفتم کون کنم، من حالتم کو برای کوه کندن آلتم کو اگر کون زیرِ دست و پا بریزد به جانِ تو که کیرم برنخیزد بسانِ جوجۀ از بیضه جَسته شود سر تا نموده راست خَسته دوباره گردنش بر سینه چسبد نهد سر رویِ بال خویش و خُسبَد اگر گاهی نگیرد بولِ پیشم نیاید یادی از احلیل خویشم پس از پروازِ بازِ تیز چنگم به کف یک تسمه باشد با دوزنگم چنان چسبیده احلیلم به خایه که طفلِ مُنفَطِم بر ثَدیِ دایه مرا کون فی المثل چاهِ خرابی کنارش دلوی و کوته طنابی ایرج میرزا