وفایی مهابادی
غزل ها
شمارهٔ ۶۰: من که در گوشه کاشانه دلی خوش دارم - پادشاهم دل خویش از چه مشوش دارم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
من که در گوشه کاشانه دلی خوش دارم پادشاهم دل خویش از چه مشوش دارم یک طرف نغمه ی نی، یک طرف آوازه ی دف یک طرف دیده به روی بت مهوش دارم خلوت دل به خیال رخ و زلف دلبر هم چو بتخانه ی چین جای منقش دارم داغم ازحلقه زلف تو به رویت شب و روز که نسوزم چه کنم؟ نعل در آتش دارم مطرب خوش نفس و ساقی گل رخ می ناب چشم بد دور، عجب مجلس بی غش دارم بنده ی سرو وفادار، منم در عالم چه کنم جان وفا، روح وفاکش دارم هر کجا پای «وفایی» است سر آن جا بنهم این قدر مردم دیوانه نیم، هش دارم وفایی مهابادی