صفی علیشاه
غزل ها
شمارهٔ ۶: از شهر مه نو سفرم باز روانه است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
از شهر مه نو سفرم باز روانه است زین پس بسراغش دل من خانه بخانه است می بود امیدم که مرا نیست جز او یار می دیدم اگر چند که بر ناز و بهانه است می گفت ز دست نکشم زلف دگر باز غافل شدم از وعده خوبان که فسانه است روزم همه شد شام و نیامد سحری مست با او چه توان کرد که مخمور شبانه است این شکوه ز بخت است و ز دوری نه زدلدار کو در همه آفاق باخلاق یگانه است گرچه سوی گوشه نشینان نکند باز بد عهدی از او نیست که از دور زمانه است این سخت کمانی هم اگر زان خم ابروست بر تیر قضا هم دل درویش نشانه است بگشای میان بهر کنارم که بمویت گر هیچ صفی یسکر مویی بمیانه است از رنج مگو با من شوریده که دانی دیدن نتوانم که بگیسوی تو شانه است تو سوسن آزادی و من پیش تو خاموش این نیست زبان کاتش عشقم بزبانه است رفتیم و رسیدیم زهر بحر بساحل غیر ازبم عشق توکه بیرون ز کرانه است چون چنگ خر و شد دلم اندر سیر پیری کان تازه جوانش بنوازد که چغانه است صفی علیشاه