حافظ شیرازی
غزل های خواجه حافظ شیرازی
غزل شمارهٔ ۷۶: جز آستان توام در جهان پناهی نیست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
جز آستان توام در جهان پناهی نیست سرِ مرا به جز این در، حواله گاهی نیست عدو چو تیغ کِشد، من سپر بیندازم که تیغِ ما به جز از ناله ای و آهی نیست چرا ز کویِ خرابات روی برتابم کز این بِهَم، به جهان هیچ رسم و راهی نیست زمانه گر بزند آتشم به خرمنِ عمر بگو بسوز که بر من به برگِ کاهی نیست غلامِ نرگسِ جَمّاشِ آن سَهی سَروم که از شرابِ غرورش به کس نگاهی نیست مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن که در شریعتِ ما غیر از این گناهی نیست عِنان کشیده رو ای پادشاهِ کشورِ حُسن که نیست بر سر راهی که دادخواهی نیست چنین که از همه سو دامِ راه می بینم بِه از حمایتِ زلفش مرا پناهی نیست خزینهٔ دلِ حافظ به زلف و خال مده که کارهای چنین، حَدِّ هر سیاهی نیست حافظ شیرازی