فصیحی هروی
قطعات
شمارهٔ ۱ - در عذر خواهی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای سیدی که نور سیادت ز روی تو رخشد چنان که از تتق صبح آفتاب طفلان شوخ طبع معانی ز خاطرت عریان چو سوی صفحه شتابند بی حجاب ناموس دودمان سخن چون که کلک تست بافد به رویشان ز نفس عنبرین نقاب لفظی که فیض طبع تو معنی درو نریخت نزد خرد شکسته سفالی ست بی شراب تبخاله جوشد از لب نازک دلان فکر در عهد تو گر از قدح گل خورند آب اکسیری ضمیرت از اکسیر فکر ساخت خورشید از صحیفه و از دوده زر ناب طبعم که گاه نغمه طراری به بزم فکر شرمنده تر ز تار گسسته است در باب دارد شکسته تر ز دل من نوایکی گر خود همه خطاست به گوشت بود صواب روشن دل تو کش به هزار آب و تاب ساخت معمار «کن» ز خشت و گل صبح و آفتاب گویند تیره شد ز دم دود مشربم ز آن گونه کآفتاب ز گستاخی سحاب انکار خود نمی کنم اما ز حضرتت دارم سوالکی ز کرم لطف کن جواب تو خود همان شگرف بهاری که خون خشک در داغ لاله از نم خلقت شود گلاب من هم نه زلف دلبر و نه شاهد غمم کز من به هرزه خانه دلها شود خراب پس من چرا به هرزه گشایم زبان خویش با تشنگان نزاع کنم بر سر سراب ای خوش متاع تر دلت از کاروان مصر دیگر مریز در قدح شکوه زهر ناب خود زهر گفتم و ز محبت خجل شدم شهدست در مذاق شهید وفا عتاب چون شانه صد زبان شده ام تا قسم خورم اما به زلف دوست نه با آیت و کتاب کز من بغیر مهر و وفا هیچ سر نزد شرمنده نیستم ز محبت به هیچ باب مانا که در دل تو گذشتم که تیره شد آن بوسه گاه رحمت ازین آیت عذاب ور زآنکه عذرهای منت دلپذیر نیست ختم سخن کنم به یکی حرف ازین کتاب من جاهلم ز جهل نخیزد بجز خطا تو عاقلی ز عقل نزیبد مگر صواب فصیحی هروی