سلطان ولد
ولدنامه
بخش ۵۴ - در بیان آنکه دین و نماز و طاعت معنئی است بیچون و چگونه و تعلقی است که آدمی را از ازل با خدا بود که الست بربکم قالوا بلی نماز حقیقی آن بود که از آن نور است و از آن نور میخورد و زان نور می‌بالد چون انبیا علیهم السلام ظاهر شدند آن نماز را بصور مختلفه آوردند هر یکی بصورتی، هر کرا تمیزی است بظاهر نماز فریفته نشود. اگر در او جانی باشد قبول کند زیرا که تشنه کوزه را جهت آب طلبد اگر در کوزه آب نباشد بچه کارش آید، همچنانکه انبیاء علیهم السلام آن نماز را در هر صورتی بخلق رسانیدند اولیاء نیز برهمان نسق آن نماز حقیقی را در صورت سماع و معارف از نظم و نثر بعالمیان رسانیدند هرکه طعام شناس باشد و طعام قوت او باشد از کاسه ها و ظروف بغلط نیفتد، داند که اگر کاسه دیگر باشد طعام همان است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هر نبی را جدا نمازی بود جمله را گرچه یک نیازی بود آن نیازو نماز روحانی که بده است آن چو روح پنهانی هر زمانی بصورتی بنمود می جان را بهر قدح پیمود گه بدیگ و گهی بکاسه و جام تا رسد در دهان و اندر کام کاسه و کوزه عین می نبود گرچه در کاسه ها و کوزه رود کاسه مبدل شود ولی می نی همه میرند جز خدا حی نی گرچه صورت بدل شود بجهان هست معنی یک و نگردد آن کوزه و ساغر ار بود دیگر می صافی کجا شود دیگر از قدم بود این نماز بدان گرچه بنمود آدمش بجهان بعد هر دور گشت صورت آن لیک معنی نگشت نیک بدان آن نماز ار تو را بود در جان زنده باشی همیشه جاویدان غیر طاعت تو را نباید هیچ عیش دنیا تو را نپاید هیچ این بود خلق نیک تا دانی غیر این خود بود گران جانی دمبدم از خودی همیکاهی تا شود از خدات آگاهی تا نمانی تو و نماند او بی حجاب دوی نماید رو که من و ما حجاب این راه است پردۀ بارگاه الله است من و ما چیست گر نمیدانی بشنو از من مکن گرانجانی بد و نیکی که آن نه بهر خداست تو یقین دان که آنهمه من و ماست منزل آخرین بود وحدت تا نمیری تو کی شود وحدت هرکه پیش از فنا کند شیخی قند او را اثر بود تلخی همچو مردی که نان و سیر خورد هر دمی نام عود و مشک برد بوی آن سیر در مشام آید گرچه ذو لفظ مش گ میزاید بخلافش یکی دهان پر مشگ بوی مشگ آید ار چه گوید پشگ ور نگوید که سیر از آن گفتار بزند بر تو بوی مشگ تتار روح چون پاک شد زوصف بشر بدو نیک ورا چو مشگ شمر ور نشد پاک نیکی او را کل بدی دان که زایدان ز هوا کفر حلاج به ز توحید است زانکه بی پرده شاه را دیده است گفت واصل بسوی وصل کشد گفت فاصل بسوی فصل کشد هرچه مرد خدا کند نیکوست زانکه او مرده است و فاعل هوست کفر او را پذیر چون ایمان درد او بهتر از دو صد درمان اندر او پیچ تا شوی آزاد گرچه زشتی از او شوی کش و راد صحبت شیخ به زهر عمل است هرکه با اونشست در عمل است آن عمل همچو راز پنهان است رهبرت سوی وصل جانان است هرکه او خدمت شهان دریافت سوی ایشان ز جان و دل بشتافت یافت چیزی که کس بدان نرسید دید شاهی که هیچ دیده ندید قدرت و صنع حق چو خور پیداست علمهای چو نم از آن دریاست همه نام ورا ز جان خوانند همه اش خالق جهان دانند همه او را مسیح اند از جان ز پری و ز دیو و از انسان ز کلوخ و ز سنگ وزکه و کوه از همه چیزها گروه گروه سلطان ولد