سلطان ولد
ولدنامه
بخش ۴۰ - در تفسیر این آیت که انا عرضنا الامانة علی السموات و الارض و الجبال فابین ان یحملنها و اشفقن منها و حملها الانسان انه کان ظلوماً جهولا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آن امانت که گفت در قرآن حاملش شد ز جاهلی انسان آن امان بدان که امر خداست هرکه پذرفت امر را والاست وانکه مهمل گذاشت ماند جهول همچو دیوان رودبسوی سفول آدمی را چو کرد حق مختار قادرش آفرید در همه کار میتواند سوی صلاح شدن میتواند قرین فسق بدن بر بد و نیک چونکه قادر شد زان سبب قابل اوامر شد غیر انسان نبود قابل آن از جماد و نبات و از حیوان از زمین و سماء و از خورشید از مه و از بروج و از ناهید هر یکی را خدای کاری داد غیر انسان کش اختیاری داد گر نگه دارد آن امانت را بیند اندر خود او دیانت را در خود او عرش و هم سمابیند عرش چه نور کبریا بیند دل تو هست همچو آئینه پاک و صافی نهفته در سینه نیک و بد را در او ببینی تو پس ز جان هر دمش گزینی تو نبود آن صور ز دل خالی بر مثال نقوش در قالی پس تو محتاج کس چرا باشی با تو است آن بهر کجا باشی همچنین عشق شمس دین را شیخ روز و شب مینمود پیدا شیخ سلطان ولد