سوزنی سمرقندی
قصاید
شمارهٔ ۵۴ - در هجو شاهری
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
من آن کسم که چو کردم به هجو گفتن رای هزار مُنجیک از پیش من کم آرد پای خجسته خواجه نجیبی خطیری و طیان قربع و عمعق و حکاک قرد یافه درای اگر به عهد منندی و در زمانه من مراستی ز میانشان همه برای و درای مرا به شاعری اندر بگو چه باک بود زرومه سوز کل کور پای خانه گدای فرخج کوری بدطلعتی چنانکه به است کلخج . . . ر خر مغ ازو برای و درای دو دیدگانش چون ماکیان برآمده تن دویده . . . ایه در او خاه زای و خاه مزای ز جغد و بوم به دیدار شوم تر صد ره ولی به طعمه و هیچال حجر . . . ن همای خبر ندارد از کار شاعری چیزی جز آنکه مرده ستایی کند ز جای به جای نهاده گوش بر آواز تعزیت شب و روز که تا که میرد و تا از کجا برآید وای کسی نهاده به بالین مرگ سر تا وی ز جای شستن خود زود گردد اندر وای پس آن مصیبت و ماتم به خویشتن گیرد میان ببندد و گردان شود به گرد سرای گهی معرف سازد ز ناکسی خود را گهی کجا نهم این کاسه گاه نوحه سرای بسی بنالد بر مردهِ کسان او زار به آوخ آوخ و درد و دریغ و هایاهای لبی زنان خبازه به گورکن ندهد وگرش باید با مرده خفت پایاپای عذاب خلد و نهیب و قیامت و دوزخ به جای مرثیتش مرده راست خلد نمای به شعر مرثیت او عذاب کرده شود کسی که نبود مستوجب عذاب خدای خران دیزه به آواز پیش او نایند چو او به خواندن شعر آید و به درد نای بدو که گوید از من چنانکه فرمایم که ای پلید بد بدسگال بدفرمای به هجو من چو رسیدی و از چه فارغ شد ز گور باب خود ای قلتبان مرده ستای مرا به هجو مترسان چنین ز دورادور که گر برابر من شاعری و بزم آرای بیا و گوی به میدان شاعری افکن که تا که آید از ما به شعر گوی ربای اگر من آیم دم را ز هجو من درکش وگر تو آیی می گوی و هیچ گون ناسای مسای با من پهلو به ابلهی چندین که نیک ناید با پیل پشه پهلوسای به آتش اندری از آبروی رفته خویش مپاش بیش به سر خاک و باد کم پیمای به پیش هجو من ای کور پایدار نه ای مرا به خیره به یک دست گونه برمگرای چو . . . ر هجو به باد اندر افکنم دانی تو نونی و من نای و تو . . . نی و من گای نصیحت است مرا بر تو گرچه خصم منی به خصم خویش نمودن خطاست بندگشای اگر طریق تو اینست و نظم شعر تو این ز کار خویش به بیهوده خود برآری لای به ریش خویش چرا . . . همی فرو بیزی اگر نه ریش تو پرویزنی است . . . پالای ترا بخواهم سوگند داد و دست به دست گرفت خواهم آن خواه شای و خواه مشای گل نصیحت من خواه بوی و خواه مبوی ترا طریقت من خواه پای و خواه مپای به حق ریشت در . . . ن من که یافه مگوی به حق . . . رم در . . . ن تو که ژاژ مخای سوزنی سمرقندی