بخش ۹۹ - نظیری نیشابوری

رضاقلی هدایتروضه دوم | در ذکر فضلا و محقّقین حکمابخش ۹۹ - نظیری نیشابوری

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

اسمش محمد حسین. اصلش از جوین. به سبب توطن در نشابور از اهل نشابور مشهور. به هندوستان رفته و بادرویشان انس گرفته. در زمان اکبرشاه در گجرات وفات یافت. دیوانش دیده شد و چند بیتی از آن جناب گزیده شد:

غزلیّات

بگو منصور از زندان اناالحق گو برون آید

که دین عشق ظاهرگشت و باطل کردمذهب ها

به اندک التفاتی زنده دارد آفرینش را

اگرنازی کند در دم فرو ریزند قالب ها

شهود بت ز پراکندگیم باز آورد

دلیل راه حقیقت برهمنی است مرا

بر چهرهٔ حقیقت اگر مانده پرده ای

جرم نگاه دیدهٔ صورت پرست ماست

تا یک دلت قبول کند قرب حق مجو

سرمایهٔ قبول در انکار عالمی است

هیچ کس نامهٔ سر بستهٔ ما فهم نکرد

نه همین خاتمه اش نیست که عنوانش نیست

سرو سامان سخن گفتن این جمعم نیست

پهلوی من بنشانید پریشانی چند

هر کسی از تو نشانی به گمان می گوید

کس ندیدم که در بزم تو محرم باشد

نیازارم ز خود هرگز دلی را

که می ترسم در آن جای تو باشد

ما را به صد افسانه در خواب چو می کردی

از بهرچه می کردی بیدار ز خواب اول

نظر گردد حجاب آنجا که من دیدار می بینم

نهان از چشم ظاهربین تماشای دگر دارد

قومی ترا زخلوت و عزلت طلب کنند

تو شور شهر و فتنهٔ بازار بوده ای

پرسش چه می کنی ز خطا و ثواب ما

چون هرچه کرده ایم خبردار بوده ای

رباعی

رو جانب حق از همه سو باید بود

در کوشش نفی مو به مو باید بود

از بهر ظهور تو نهان کرده ترا

در سرّ خود و ظهور او باید بود

رضاقلی هدایت