میرزا قاآنی
مسمط ها
شمارهٔ ۶ - مسدس - و له ایضاً فی مدحه
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
الا که مژده می برد به یار غمگسار من که باغ چون نگار شد چه خسبی ای نگار من توان من روان من شکیب من قرار من سرور من نشاط من بهشت من بهار من ***** غزال من مرال من گوزن من شکار من حیات من ممات من تذرو من هزار من ***** دهند مژده نوگلان که نوبهار می رسد به شیر او ز بلبلان نه یک ، هزار می رسد نسیم چون قراولان ز هر کنار می رسد به گوش من ز صلصلان خروش تار می رسد ***** به مغز من ز سنبلان نسیم یار می رسد ولی ز نوبهارها به است نوبهار من ***** بهار را چه می کنم بتا بهار من تویی ز خط و زلف عنبرین بنفشه زار من تویی هزار و گل چه بایدم گل و هزار من تویی به روزگار ازین خوشم که روزگار من تویی ***** همین بس است فخر من که افتخار من تویی الا به زیر آسمان کراست افتخار من ***** مرا نگار نیک پی شراب ملک ری دهد شرابهای ملک ری مرا کفاف کی دهد بلی کفاف کی دهد شرابها که وی دهد مگر دو چشم مست وی کفایتم ز می دهد ***** که شور صد قرابه می به هر نظاره هی دهد همین بس است چشم وی نبید من عقار من ***** نگر کران راغ ها چه سبزها چه کشتها ز لاله ها به باغ ها فراز خاک و خشت ها عیان نگر چراغ ها شکفته بین بهشت ها نموده تر دماغ ها چه خوب ها چه زشتها ***** نموده پر ایاغ ها ز می نکو سرشت ها چه می که شادی آورد چو وصل روی یار من ***** دمن شد ای پسر یمن شقیق ها عقیق ها نشسته مست در دمن شفیق ها رفیق ها چمیده جانب چمن رفیق ها شفیق ها گسارده به رطل و من عتیق ها رحیق ها ***** چو عقل ورای میر من رحیق ها عتیق ها کدام میر داوری که هست مستجار من ***** ملاذ و ملجاء مهان خدیو زادهٔ مهین عطیه بخش راستان خدایگان راستین سپهرش اندر آستان محیطش اندر آستین به صد قرون ز صد قران فلک نیاردش قرین ***** مهین سپهر هر زمان چنان ببوسدش زمین که آبش از دهان چکد چو شعر آبدار من ***** سلیل خسرو عجم فرشته فر علیقلی چراغ دودمان جم به بخردی و عاقلی همال ابر در کرم مثال ببر در یلی هلاک جان گستهم ز پهلوی و پر دلی ***** به عزم پورزادشم به حزم پیر زابلی همین بس است مدحتش به روز گار کار من ***** به روز کین که جایگه به پشت رخش می کند چو سنگریزه کوه را ز گرز پخش می کند به خنجری که خندها به آذرخش می کند سر و تن حسود را هزار بخش می کند ***** زمین رزمگاه را ز خون بدخش می کند چنانکه چهرهٔ مرا ز خون دل نگار من ***** اگر فتد ز قهر او به نه فلک شراره ای به یک سپهر ننگری نسوخته ستاره ای ز روی خشم اگر کند به لشکری نظاره ای گمان مبر که جان برد پیاده ای سواره ای ***** مگر که بردباریش کند به عفو چاره ای چنانکه دفع رنج و غم روان برد بار من ***** اگر به گاه کودکی خرد نبود مهد او به کسب دانش این قدر ز چیست جد و جهد او به خاک اگر دمی دمد عقیق پر ز شهد او تمام نیشکر شود نبات ها به عهد او ***** به روز صید شیر نر شود شکار فهد او چنانکه در سخنوری سخنوران شکار من ***** اگر چه بهره ای مرا ز مال روزگار نی چو والیان مملکت شکوه و اقتدار نی حمال نی خیول نی بغال نی حمار نی جلال نی جیوش نی پیاده نی سوار نی ***** فروش نی ظروف نی ضیاع نی عقار نی بس است مهر و چهر او ضیاع من عقار من ***** همیشه تا بود مکان به بحر آبخوست را هماره تا در آسمان نحوستست بست را تقابل است تا به هم شکسته و درست را چنانکه تند و کند را چنانکه سخت و سست را ***** تقدمست تا همی بر انتها نخست را هماره باد مدح او شعار من دثار من ***** همیشه تا که نقطه ای بود میان دایره که هرخطی که برکشی از آن به سوی چنبره مرآن خطوط مختلف برابرند یکسره حسود باد صید او چو صید باز قبره ***** عنود را ز خنجرش بریده باد حنجره اجابت دعای من کناد کردگار من میرزا قاآنی