میرزا قاآنی
قصیده ها
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۹۱ - در هزل و مطایبه گوید
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
یازده ساله کودکی هست به کاخم اندرون سست وفا وسخت دل خردقضیب و گردکون چون به رخ افکنم گره کای پسر و بیا بده هیچ نگویدم که چه هیچ نپرسدم که چون کیرش خرد و مختصر کونش و ز پاچه تا کمر آن یک چون خیار تر این یک کوه بیستون سر چو به خاک برنهد تن به هلاک در دهد از چپ و راست برجهد همچو تکاور حرون هرگه در سپوزمش ناف و شکم بدوزمش شمعی بر فروزمش در غرفات اندرون چونکه در او کنم فرو نالهٔ آخ آخ او ساز شود ز چارسو چون بم و زیر ارغنون بود دو سال بیشتر تا که کشیدمش ببر حمدان سودمش بدر هر شب بهر آزمون ساده بباید این چنین خرد ذکر ران سرب ء تات ز خاطر حزین انده غم برد برون ساده سزد نزارکی کیرش چون خبارکی نه چو یکی منارکی رفته به چرخ نیلگون گنده و زفت و پرشبق از خر نر برد سبق کونش چون یکی طبق کیرش چون یکی ستون ساده گر این چنین بود زیر تو هیچ نغنود همدم لوطیان شود در سرش اوفتد جنون هردم با قلندران نوشد ساغر گران تا دل عشق پروران دارد غرق موج خون ور به عتاب خیزیش تا به خطا ستیزیش پنجهٔ تند و تیزیش افکندت بسرنگون چون شمنت اگر صنم باید زی بتی بچم کت نکند ز بار غم سینه فکار و دل زبون پند مرا به جان شنو دل بنه بر نهال نو تن به بلا شود گرو در سر عشق یار دون زن به ره بتی قدم تازه چو روضهٔ ارم عربده اش زیادکم آشتیش بسی فزون بیش ز مه جمال او کم به شماره سال او تا به گه وصال او چیره تو باشی او جبون بی رم و طمه و لگد خم کنیش چو دال قد زان سپسش به جزر و مد راست کنی الف به نون میرزا قاآنی