غزل ۳۴: گناه کردن پنهان به از عبادت فاش

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

گناه کردن پنهان به از عبادت فاش
اگر خدای پرستی هواپرست مباش

به عین عجب و تکبر نگه به خلق مکن
که دوستان خدا ممکن اند در اوباش

بر این زمین که تو بینی ملوک طبعانند
که ملک روی زمین پیششان نیرزد لاش

به چشم کوته اغیار در نمی آیند
مثال چشمهٔ خورشید و دیدهٔ خفاش

کرم کنند و نبینند بر کسی منت
قفا خورند و نجویند با کسی پرخاش

ز دیگدان لئیمان چو دود بگریزند
نه دست کفچه کنند از برای کاسهٔ آش

دل از محبت دنیا و آخرت خالی
که ذکر دوست توان کرد یا حساب قماش

به نیکمردی در حضرت خدای، قبول
میان خلق به رندی و لاابالی فاش

قدم زنند بزرگان دین و دم نزنند
که از میان تهی بانگ می کند خشخاش

کمال نفس خردمند نیکبخت آن است
که سر گران نکند بر قلندر قلاش

مقام صالح و فاجر هنوز پیدا نیست
نظر به حسن معاد است نی به حسن معاش

اگر ز مغز حقیقت به پوست خرسندی
تو نیز جامهٔ ازرق بپوش و سر بتراش

مراد اهل طریقت لباس ظاهر نیست
کمر به خدمت سلطان ببند و صوفی باش

وز آنچه فیض خداوند بر تو می پاشد
تو نیز در قدم بندگان او می پاش

چو دور دور تو باشد مراد خلق بده
چو دست دست تو باشد درون کس مخراش

نه صورتیست مزخرف عبارت سعدی
چنانکه بر در گرمابه می کند نقاش

که برقعیست مرصع به لعل و مروارید
فرو گذاشته بر روی شاهد جماش

سعدی شیرازی