سعدی شیرازی
غزلیات سعدی
غزل ۲۵: اگر خدای نباشد ز بندهای خشنود
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
اگر خدای نباشد ز بنده ای خشنود شفاعت همه پیغمبران ندارد سود قضای کن فیکون است حکم بار خدای بدین سخن سخنی در نمی توان افزود نه زنگ عاریتی بود بر دل فرعون که صیقل ید بیضا سیاهیش نزدود بخواند و راه ندادش کجا رود بدبخت؟ ببست دیدهٔ مسکین و دیدنش فرمود نصیب دوزخ اگر طلق بر خود انداید چنان در او جهد آتش که چوب نفط اندود قلم به طالع میمون و بخت بد رفته ست اگر تو خشمگنی ای پسر وگر خشنود گنه نبود و عبادت نبود و بر سر خلق نبشته بود که این ناجی است و آن مأخوذ مقدر است که از هر کسی چه فعل آید درخت مقل نه خرما دهد نه شفتالود به سعی ماشطه اصلاح زشت نتوان کرد چنان که شاهدی از روی خوب نتوان سود سیاه زنگی هرگز شود سپید به آب؟ سپید رومی هرگز شود سیاه به دود؟ سعادتی که نباشد طمع مکن سعدی که چون نکاشته باشند مشکل است درود قلم به آمدنی رفت اگر رضا به قضا دهی و گر ندهی بودنی بخواهد بود سعدی شیرازی