فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۴۹۰: لب شیرین تو را دادند تا شکر بیفشانی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
لب شیرین تو را دادند تا شکر بیفشانی پس آنگه جان شیرین را به شکرخنده بستانی مسلمان زاده نتواند که روی از قبله گرداند من از تو رو نگردانم گر از من رو بگردانی من از خاک سر کویت به خاری بر نمی خیزم گرم بر آتش سوزنده برخیزی و بنشانی من از سرو بلندت نگسلم پیوند الفت را گر از بیخم بیندازی و گر شاخم بسوزانی ز داغی تا نسوزی سوز داغم را نمی یابی به دردی تا نیفتی سر دردم را نمی دانی به منت زخم کاری خورده ام از سخت بازویی به سختی عهد الفت بسته ام با سست پیمانی دل سرگشتهٔ من طالع برگشته ای دارد که بر می گردد از میدان هر برگشته مژگانی من از جمعیت زلفی پریشانم که می موید به هر تارش گرفتاری، به هر مویش پریشانی دل بشکسته را بستم به تار زلف ترسایی به دست کافری دادم گریبان مسلمانی دم پیر مغان را یاد کن، جام دمادم زن به هر کاری که نتوانی به هر دردی که درمانی قدم در حلقهٔ آزادگان وقتی توانی زد که قلبی را نیازاری و جانی را نرنجانی مگر زین همت عالی رسم بر اوج خوشحالی که در عین گدایی ملک دل دادم به سلطانی فروغی شهرهٔ هر شهر شد شعرم به شیرینی که در گفتار شیرین خسروم داده ست فرمانی خدیو دادگستر ناصرالدین شاه دین پرور که مانندش ندیده ست آسمان در هیچ دورانی فروغی بسطامی