فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۴۰۹: گاهی به نوشخند لبت را اشاره کن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گاهی به نوشخند لبت را اشاره کن ما را به هیچ صاحب عمر دوباره کن بنمای روی خود ز پس پرده آشکار یک باره راز هر دو جهان آشکاره کن وقتی که چارهٔ دل عشاق می کنی درد مرا به نیم شکرخنده چاره کن با جام می شبی به شبستان من بیا آسوده ام ز گردش ماه و ستاره کن خواهی که دامن تو نگیرم روز حشر در زیر تیغ جانب ما یک نظاره کن خیر است آن چه می رسد از دست چون تویی کمتر به قتل خسته دلان استخاره کن اکنون که از کنار منت میل رفتن است اول بریز خونم و آخر کناره کن با مهربانی از دل سنگین او مخواه یا ناله را بگو گذر از سنگ خاره کن گفتم فروغی از پی مژگان او مرو رفتی کنون علاج دل پاره پاره کن فروغی بسطامی