فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۳۵۵: من مست میپرستم، من رند باده نوشم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
من مست می پرستم، من رند باده نوشم ایمن ز مکر عقلم، فارغ ز قید هوشم من با حضور ساقی کی توبه می نمایم من با وجود مطرب کی پند می نیوشم از می طرب نزاید روزی که من ملولم وز نی نوا نخیزد وقتی که من خموشم با چین طرهٔ او مشک ختن بپاشم با نقش چهرهٔ او روی چمن بپوشم گفتم که با تو خواهم روزی روم به گلشن گفتا که شرم بادت از روی گل فروشم تا ز اقتضای مستی دامان او بگیرم گاهی قدح به دستم، گاهی سبو به دوشم دانی چرا سر و جان از من نمی ستاند تا در رهش بپویم، تا در پیش بکوشم بخت بلندم آخر سر حلقهٔ جنون ساخت کان حلقه های گیسو، شد حلقه های گوشم در پردهٔ محبت جبریل ره ندارد پیغام او رسیده ست بی منت سروشم ای چشمه سار خوبی یک ره ز عین رحمت بر خاک من گذر کن تا از زمین بجوشم ای گل که می خراشد خار غمت دلم را گر بشنوی خروشم یک عمر می خروشم آن مهوشم فروغی از بس که دوش می داد تا بامداد محشر مست شراب دوشم فروغی بسطامی