فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۳۳۷: دوشینه مهی به خواب دیدم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دوشینه مهی به خواب دیدم یعنی به شب آفتاب دیدم شب ها به هوای خاک کویش چشم همه را پرآب دیدم هر گوشه ز تیر غمزهٔ او دل خسته و بی حساب دیدم از آتش شوق او به گلشن مرغان همه را کباب دیدم یک نکته ز هر دو لعل او بود هر نشئه که در شراب دیدم در هر سر موی صید بندش صد پیچ و هزار تاب دیدم در هر خم عنبرین کمندش یک جمع در اضطراب دیدم در عشق هر آن دعا که کردم یک جا همه مستجاب دیدم دل های شکسته را ز وصلش یک سر همه کامیاب دیدم آسایش جان اهل دل را در کشمکش عذاب دیدم طومار گناه عاشقان را سر دفتر هر ثواب دیدم از بادهٔ چشم او فروغی مردم همه را خراب دیدم فروغی بسطامی