فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۳۱۲: پرده بگشای که من سوختهٔ روی توام
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
پرده بگشای که من سوختهٔ روی توام حسرت اندوختهٔ طلعت نیکوی توام من نه آنم که ز دامان تو بردارم دست تیغ بردار که منت کش بازوی توام سینه چاکان محبت همه دانند که من سپر انداختهٔ تیغ دو ابروی توام نتوان کام مرا داد به دشنامی چند که همه عمر ثناخوان و دعاگوی توام آن چنان پیش رخت ساخت پراکنده دلم که پراکنده تر از مشک فشان موی توام گر چه در چشم تو مقدار ندارم لیکن این قدر هست که درویش سر کوی توام من که در گوش فلک حلقه کشیدم چو هلال حالیا حلقه به گوش خم گیسوی توام ای قیامت ز قیام تو نشانی، برخیز که به جان در طلب قامت دل جوی توام آخر ای آتش سوزان فروغی تا چند دل سودازده هر لحظه کشد موی توام فروغی بسطامی