فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۲۵۳: مانع رفتن بجز مهر و وفای من نبود
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مانع رفتن به جز مهر و وفای من نبود ور نه در کوی بتان بندی به پای من نبود گر نبودی کوه اندوه محبت در میان لقمه ای هرگز بقدر اشتهای من نبود دانی از بهر چه کامم را دهان او نداد انتها در خواهش بی منتهای من نبود آن که در هر پرده نقش صورت شیرین کشید با خبر از شاهد شیرین ادای من نبود حلقهٔ گیسوی او با من سر سودا نداشت ور نه کوتاهی ز اقبال رسای من نبود تا فتادم در قفای چشم سحرانگیز او کو نظربازی که چشمش در قفای من نبود عرصهٔ نازش که از اندازه بیرون رفته بود تنگ شد از کشتگان چندان که جای من نبود گر شهیدان را به محشر خون بها خواهند داد پس چرا قاتل به فکر خون بهای من نبود از پس آتش زدن خاکسترم برباد داد این عنایت های گوناگون سزای من نبود من که الا عاشقی جرمی نکردم هیچ وقت این عقوبت های پی در پی جزای من نبود صد گره زلفش گشود اما ز کار دیگران صد نگه چشمش نمود اما برای من نبود عقده ها زد بر دل گویا که آن زلف بلند واقف از عدل شه کشورگشای من نبود ناصرالدین شاه عادل آن که هنگام دعا جز بقای دولت او مدعای من نبود از دعا آخر فروغی حاصلم شد مدعا تا نپنداری اجابت در دعای من نبود فروغی بسطامی