فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۲۲۲: کام من از آن کنج دهان هیچ ندادند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
کام من از آن کنج دهان هیچ ندادند جز رنجم از این گنج نهان هیچ ندادند در وصف دهانش همه را ناطقه لال است اینجاست که تقریر زبان هیچ ندادند آتش زدگان ستم یار خموشند اینجاست که یارای فغان هیچ ندادند باریک تر از موی شدند اهل دل اما آگاهی از آن موی میان هیچ ندادند از بوالهوسان مسالهٔ عشق مپرسید زیرا که در این مرحله جان هیچ ندادند یک باره سبک بار شد از غصهٔ دوران آن را که به جز رطل گران هیچ ندادند آسایشی از مغبچگان هیچ ندیدم آسایشم از دیر مغان هیچ ندادند رفتم به سراغ دل گم گشته به کویش زین یوسف گم گشته نشان هیچ ندادند چون شاد نباشم که دل غمزده ام را غیر از غم آن سرو روان هیچ ندادند در مردن آن شمع برافروخته ما را الا نفس شعله فشان هیچ ندادند تیری به نشان دل ما هیچ نینداخت انصاف بدان سخت کمان هیچ ندادند از خوان قضا قسمت ابنای جهان را بی همت دارای جهان هیچ ندادند بخشنده ملک ناصردین آن که به خصمش آسودگی از دور زمان هیچ ندادند فریاد که ترکان ستم پیشه فروغی در کشتن عشاق امان هیچ ندادند فروغی بسطامی