فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۱۵۵: مصوری که تو را چین زلف مشکین داد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مصوری که تو را چین زلف مشکین داد ز مشک زلف تو ما را سرشک خونین داد فدای خامهٔ صورت گری توان گشتن که زیب عارضت از خط عنبرآگین باد گره گشایی کارم کسی تواند کرد که تار زلف خم اندر تو را چین داد من از دو زلف پراکندهٔ تو حیرانم که جمع دل شدگان را چگونه تسکین داد همان که سکهٔ شاهی به نام حسن تو زد صلای عشق تو بر عاشقان مسکین داد ز تلخ کامی فرهاد کی خبر دارد کسی که بوسه دمادم به لعل شیرین داد مهی ز مهر می از شیشه ریخت در جامم که خوشهٔ عرقش گوش مال پروین داد چنان حبیب خجل شد ز اشک رنگینم که در حضور رقیبم شراب رنگین داد کمر به کشتن من نازنین نگاری بست که خون بهای مرا از کف نگارین داد ببین چه می کشم از دست پاسبان درش که می برم به در شاه ناصرالدین داد خدیو روی زمین آفتاب دولت و دین که کمترین خدمش حکم بر سلاطین داد شکوه افسر و فر و سریر و زینت کاخ که تخت را قدمش صدهزار تمکین داد کدام اهل دل امشب دعای شه می کرد که جبرئیل امین را زبان آیین داد شها برای فروغی همین سعادت بس که پیش تخت تو بختش لسان تحسین داد فروغی بسطامی