فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۱۵۴: روزی که خدا کام دل تنگ دلان داد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
روزی که خدا کام دل تنگ دلان داد کام دل تنگ من از آن تنگ دهان داد گفتم که مرا از دهنت هیچ ندادند خندید که از هیچ که را بهره توان داد خرم دل مستی که گه باده پرستی با شاهد مقصود چنین گفت و چنان داد المنة لله که سبک بار نشستم تا ساقی می خانه به من رطل گران داد چون قمری از این رشک ننالد به چمن ها کاین اشک روان را به من آن سرو روان داد سودای نیاز من و ناز تو محال است نتوان به هم آمیزش پیدا و نهان داد در راه طلب جان عزیزم به لب آمد خوش آن که مقیم در جانان شد و جان داد گر ایمنم از فتنهٔ دوران عجبی نیست زیرا که به من چشم تو سر خط امان داد آخر خم ابروی تو خون همه را ریخت فریاد ز دستی که به دست تو کمان داد آن روز ملائک همه در سجده فتادند کز پرده رخت را ملک العرش نشان داد هر اسم معظم که خدا داشت فروغی در خاتم انگشت سلیمان زمان داد فخر همه شاهان عجم ناصردین شاه کز روی کرم داد دل اهل جهان داد فروغی بسطامی