فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۳۸: آن که نهاده در دلم حسرت یک نظاره را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آن که نهاده در دلم حسرت یک نظاره را بر لب من کجا نهد لعل شراب خواره را رشتهٔ عمر پاره شد بس که ز دست جور او دوخته ام به یکدگر سینهٔ پاره پاره را کشتهٔ عشق را لبش داده حیات تازه ای ورنه کسی نیافتی زندگی دوباره را با همه بی ترحمی باز به رحمت آمدی لختی اگر شمردمی زحمت بی شماره را ز آه شررفشان من نرم نمی شود دلش آتش من نمی کند چارهٔ سنگ خاره را تا ننهی وجود خود بر سر کار بندگی خواجه ما نمی خرد بندهٔ هیچ کاره را خنجر خون فشان بکش، آنگه استخاره کن از پی قتل من ببین خوبی استخاره را چند ز دود آه خود، شب همه شب، فروغیا تیره کنم رخ فلک، خیر کنم ستاره را فروغی بسطامی