فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۲۱: شد وقت مرگ نوش لبی همنشین مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
شد وقت مرگ نوش لبی هم نشین مرا عمر دوباره شد نفس واپسین مرا با صد هزار حسرت از آن کو گذشته ام وا حسرتا اگر بگذارد چنین مرا چون برکنم ز سینهٔ سیمین دوست دل که ایزد نداده است دل آهنین مرا گفتم به چشم عقل نیفتم به چاه عشق بستی نظر ز نرگس سحر آفرین مرا در وعده گاه وصل تو جانم به لب رسید امید مهر دادی و کشتی به کین مرا زان گه که با دو زلف تو الفت گرفت دل آسوده کردی از غم دنیا و دین مرا با آن که آب دیده ام از سر گذشت باز خاک در تو پاک نگشت از جبین مرا نازم خیال خاتم لعلت که همچو جم آفاق را کشید به زیر نگین مرا داد آگهی ز خاصیت آب زندگی زهری که ریخت عشق تو در انگبین مرا گشتم نشان سخت کمانی فروغیا یا رب مباد چشم فلک در کمین مرا فروغی بسطامی