وحشی باقفی
غزل ها
غزل ۳۶۳: گرفته رنگ ز خون دلم چو لاله پیاله
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گرفته رنگ ز خون دلم چو لاله پیاله ز بسکه بی تو خورم خون دل پیاله پیاله خوش است بزمگه یار و نالهٔ نی مطرب ز دست یار کشیدن میان لاله پیاله صفای خاطر رندان ز چله خانه نیابی به دیر رو که پر است از می دو ساله پیاله بود علامت باران اشک خرمی ما شبی که بادهٔ روشن مه است و هاله پیاله اگر به چشم تو دعوی نکرد از سر مستی چه شد که بر سر نرگس شکست ژاله پیاله منه ز دست چو نرگس پیاله خاصه در این دم که لاله می دهد و می خورد غزاله پیاله چگونه توبه کند وحشی از پیاله کشیدن که کرده اند به او در ازل حواله پیاله وحشی باقفی