کتابخانه دیجیتال

مشتاق اصفهانی

مشتاق اصفهانیدیوان اشعار | مشتاقرباعی ها

240

شمارهٔ ۱: سروا سمنا صنوبرا شمشادا - یکبار به پرسش من ناشادا
شمارهٔ ۲: لطفی بکس ای رشک پری نیست ترا - جز رسم و ره ستمگری نیست ترا
شمارهٔ ۳: یاران که در آغوش و کنارند مرا - وز بیم فراق خسته دارند مرا
شمارهٔ ۴: هرگز نبود ز شومی اختر ما - از باده عیش نشاءای در سر ما
شمارهٔ ۵: اکنون که بود نشاط دل حاصل ما - آراسته ز اسباب طرب محفل ما
شمارهٔ ۶: ای رشته بندگیت در گردن ما - هم از تو بود رو بتو آوردن ما
شمارهٔ ۷: فریاد ز طبع جرم زاینده ما - وز نفس به بد راه نماینده ما
شمارهٔ ۸: شاها شاها جهان پناها شاها - سلطان سپهر دستگاها شاها
شمارهٔ ۹: از جام رقیب تا شدی مست و خراب - گردیده از این مگر که زد غیر بر آب
شمارهٔ ۱۰: یابم گرت از یاری کوکب امشب - کارم شود از تو عین مطلب امشب
شمارهٔ ۱۱: کارم ز غمت همه خروش است امشب - نیشم در کام جای نوشست امشب
شمارهٔ ۱۲: خاکم چو سپهر کینه‌جو خواهد ساخت - حق کار من از لطف نکو خواهد ساخت
شمارهٔ ۱۳: عشق آمد و کاشانه جان و تن سوخت - از آتش او خانه مرد و زن سوخت
شمارهٔ ۱۴: دوشم که ز داغ دوریت جان میسوخت - جان در تنم از آتش هجران میسوخت
شمارهٔ ۱۵: در باغ جهان که بس گل آشفت و بریخت - از شاخ گلی به بلبلی گفت و بریخت
شمارهٔ ۱۶: آنشوخ که خون مهربان یاران ریخت - وز تیغ جفا خون وفاداران ریخت
شمارهٔ ۱۷: خط تو که غم بجان غمخواران ریخت - آتش بدل سوخته یاران ریخت
شمارهٔ ۱۸: در بر معشوق و در قدح می چه خوش است - در گوشه بزم ناله نی چه خوش است
شمارهٔ ۱۹: آگه نتوانی چو شد از فطرت پست - زانگونه تو از حقیقت کار که هست
شمارهٔ ۲۰: در ظلمت جهل آمدن چون زالست - گر جرم کنم چرا کنی قدرم پست
شمارهٔ ۲۱: هرکس که ز لطف تو ستمگر شاد است - غافل زپی چه جور و چه بیداد است
شمارهٔ ۲۲: زاهد که بپاک دامنیها ثمر است - اور را ز بتان چشم بچیز دگر است
شمارهٔ ۲۳: ای آنکه ترا همیشه عصیان کار است - و آنرا گوئی چه‌قدر و چه مقدار است
شمارهٔ ۲۴: درد دل ما که داستان دگر است - محتاج بتقریر و بیان دگر است
شمارهٔ ۲۵: ای آنکه ترا خون شهیدان باده است - کی خونخواری چون ز تو مادر زاده است
شمارهٔ ۲۶: تا دامن مطلبم بچنگ آمده است - با من ز جفا بخت بجنگ آمده است
شمارهٔ ۲۷: هرجا صنم لاله‌عذاری بوده است - آرام دل عاشق زاری بوده است
شمارهٔ ۲۸: این گل کف دست گلعذاری بوده است - وین غنچه سرانگشت‌نگاری بوده است
شمارهٔ ۲۹: هر ذره ز خاک تاجداری بوده است - هر نقش قدم بزرگواری بوده است
شمارهٔ ۳۰: گل روی بت عشوه‌فروشی بوده است - نرگس چشم پیاله نوشی بوده است
شمارهٔ ۳۱: پیمانه لب پیاله‌نوشی بوده است - خم کالبد باده‌فروشی بوده است
شمارهٔ ۳۲: مینای تهی حریف خامی بوده است - پیمانه پر رند تمامی بوده است
شمارهٔ ۳۳: از می که عدو شکار شست من و تست - ساقی فلک بلند و پست من تست
شمارهٔ ۳۴: طاقت ثمر ما و جفا حاصل تست - آن درگل ما باشد و این در گل تست
شمارهٔ ۳۵: ای ساده دلی که گفتن حق فن تست - منصور صفت هر که بود دشمن تست
شمارهٔ ۳۶: ای گلبن طفل غنچه پرورده تست - ای گلشن چتر گل سراپرده تست
شمارهٔ ۳۷: ای آنکه جفا عادت دیرینه تست - خالی ز محبت دل پر کینه تست
شمارهٔ ۳۸: مشتاق جفای یار بهر من و تست - خونخواری آن نگار بهر من و تست
شمارهٔ ۳۹: باغیست محبت که شجرهاش خوش است - نخلیست مودت که ثمرهاش خوشست
شمارهٔ ۴۰: با ناله نای غلغل می چه خوشست - با غلغل باده نالی نی چه خوشست
شمارهٔ ۴۱: آنرا که زر انباشته صد انبان است - از رفتن ده درم کجا نقصانست
شمارهٔ ۴۲: دشمن که برغم بخت وارون منست - یار تو و یار دل محزون منست
شمارهٔ ۴۳: امروز نه خدمت بتان دین منست - این راه و روش مذهب دیرین منست
شمارهٔ ۴۴: پرورده بنفشه‌ای که این موی منست - آورده شمیم جان که این بوی منست
شمارهٔ ۴۵: هرچند بهر گوشه هزار افسونست - حرفی ز حدیث عشق کی بیرونست
شمارهٔ ۴۶: تا عشق چراغ محفل گردونست - هر جا سخنی ز کوه و از هامونست
شمارهٔ ۴۷: ای آنکه سرگشم از غمت گلگونست - حالم ز فراق تو چه گویم چونست
شمارهٔ ۴۸: دردشت محبت که گلشن محزونست - ز آواز درائی جگرم پر خونست
شمارهٔ ۴۹: زین باغ که خار او زگل افزونست - در ساغر لاله‌اش می گلگونست
شمارهٔ ۵۰: آنکس که بود بدلبری فرد اینست - آنگل که نموده چهره‌ام زرد اینست
شمارهٔ ۵۱: آخر ثمر مهر تو کین بود ایدوست - سودای تو خصم دل و دین بود ایدوست
شمارهٔ ۵۲: این سرکشی ایسرو سهی بالا چیست - زینگونه تغافلت بگو با ما چیست
شمارهٔ ۵۳: آنرا که امید وصل آن رشک پریست - کارش همه عمر زاری و لابه گریست
شمارهٔ ۵۴: مجنون که ز جان برای جانان بگذشت - جانرا آخر سپرد در دامن دشت
شمارهٔ ۵۵: زآنچه از ستمت بجان بیتاب گذشت - از چاره مرا کار بهر باب گذشت
شمارهٔ ۵۶: دیشب که مرا بصحبت یار گذشت - در جرگ رقیبان دل آزار گذشت
شمارهٔ ۵۷: عمرم همه در کشیدن جور گذشت - ایام حیات من باین طور گذشت
شمارهٔ ۵۸: از سوز غم جگرفروزی که گذشت - غم نیست بلی چه غم ز سوزی که گذشت
شمارهٔ ۵۹ - این رباعی دارای صنعت رد عجز علی‌الصدر است: مجنون بهوای کوی لیلی در دشت - در دشت بجستجوی لیلی میگشت
شمارهٔ ۶۰: منصور تنش بدار گردید چو جفت - با مثقب آب دیده این گوهر سفت
شمارهٔ ۶۱: ای غبغب دلکش ترا بوی ترنج - وز غیرت او زرد شده روی ترنج
شمارهٔ ۶۲: عالم همه هیچ و کار عالم همه هیچ - نفع و نقصان و شادی و غم همه هیچ
شمارهٔ ۶۳: ای روی تو در حدیقه جان گل سرخ - وز عکس تو دیده را بدامان گل سرخ
شمارهٔ ۶۴: ما را که بود چه در بخار او چه بلخ - از حسرت شیرین دهنان کامی تلخ
شمارهٔ ۶۵: آنم که بود بدامن صحرا باد - تا ره سپرد بکوه پیچد فریاد
شمارهٔ ۶۶: آنم که بدشت و کوه تا گردد باد - باشم من از آن پریوش حور نژاد
شمارهٔ ۶۷: هرگز ز کسی یار کسی فرد مباد - سرگرم بدشمنان دم سرد مباد
شمارهٔ ۶۸: وصل تو نصیبم ای دل افروز مباد - وز باد زپی هجر غم اندوز مباد
شمارهٔ ۶۹: مشتاق که نقد دل نهانی بتو داد - جان را آخر ز ناتوانی بتو داد
شمارهٔ ۷۰: غم بیحد و درد بیشمار و من فرد - یارب چکنم که صبر نتوانم کرد
شمارهٔ ۷۱: آخر غم او ازین غم آبادم برد - با جان حزین و دل ناشادم برد
شمارهٔ ۷۲: دوران سپهر بیگنه کش گذرد - ایام بگوینده و خامش گذرد
شمارهٔ ۷۳: گردون ستیزه کار دیدی که چکرد - ناسازی روزگار دیدی که چکرد
شمارهٔ ۷۴: رفت از برم آن یگانه دیدی که چکرد - دلبر بسر بهانه دیدی که چکرد
شمارهٔ ۷۵: دانم بنشانه ناوک‌ها نخورد - تا حق نشود اشاره فرما نخورد
شمارهٔ ۷۶: شد صبح که هرکس پی کاری گیرد - یا آنکه بدوستی قراری گیرد
شمارهٔ ۷۷: گفتم ز غمت عاشق حیران میرد - گفتا بگذار تا بحرمان میرد
شمارهٔ ۷۸: بر لب نه شکایتم ز فردی برسد - از من به فلک نه آه سردی برسد
شمارهٔ ۷۹: اندیشه بکنه حق تعالی نرسد - برگرد که پای فکرت اینجا نرسد
شمارهٔ ۸۰: گو دی رسد و بهارش از پی نرسد - در خم میم از رسیدن دی نرسد
شمارهٔ ۸۱: فیضی بمن از چشمه نوشی نرسد - کامم ز لب شکرفروشی نرسد
شمارهٔ ۸۲: زان ماه که روزم ز غمش شب باشد - جانم در تاب و جسم در تب باشد
شمارهٔ ۸۳: آنرا که نه دانش و نه عرفان باشد - حاشا که ز معصیت گریزان باشد
شمارهٔ ۸۴: هرکس که بجرگ نکته سنجان باشد - چون من نه خوش آهنگ و خوش‌الحان باشد
شمارهٔ ۸۵: از جور و جفا چو خار می‌باید شد - آواره ز کوی یار می‌باید شد
شمارهٔ ۸۶: آنم که نشاط من بکلفت ماند - صاف عیشم بدرد محنت ماند
شمارهٔ ۸۷: افغان که نه عمر جاودان خواهد ماند - فریاد که نه جسم و نه جان خواهد ماند
شمارهٔ ۸۸: نه تاج و نه تخت و نه نگین خواهد ماند - نه سلطنت روی زمین خواهد ماند
شمارهٔ ۸۹: از کوی غم تو سینه ریشان رفتند - یک یک ز جفای جورکیشان رفتند
شمارهٔ ۹۰: روزی که بکوی میفروشان بردند - از جام نخست عقل و هوشم بردند
شمارهٔ ۹۱: چون موج گروهی که عنان تاب شدند - زین بحر و تن آسوده ز هر باب شدند
شمارهٔ ۹۲: شد صبح کاجابت بدعا وابندند - حاشا که در فیض بدلها بندند
شمارهٔ ۹۳: آنانکه بگفتگو بدانش ثمرند - وآنان که بزهد در جهان نام‌ورند
شمارهٔ ۹۴: شاهان جهان که از صدای کوسند - مست و گه رحلت همه تن افسوسند
شمارهٔ ۹۵: آنانکه نه از خیل خردمندانند - نیک و بد خویش را ز گردون دانند
شمارهٔ ۹۶: غم نیست که خلق بت‌پرستم دانند - یا کافر و میخواره و مستم دانند
شمارهٔ ۹۷: آنان که مرا ز مستمندان دانند - درمان غمم ولی نه چندان دانند
شمارهٔ ۹۸: آنم که بود محال در دیر وجود - وز جام و سبو دمی توانم آسود
شمارهٔ ۹۹: گفتم ز تو دایمم نه غم خواهد بود - لطفت نه بغیر دمبدم خواهد بود
شمارهٔ ۱۰۰: در عشق بلب خموش می‌باید بود - در عالم دل بجوش می‌باید بود
شمارهٔ ۱۰۱: هر دم ز بتی بداغ می‌باید بود - سرمست ز یک ایاغ می‌باید بود
شمارهٔ ۱۰۲: مرغان چو دل از سیر چمن شاد کنید - آنگاه نوای عیش بنیاد کنید
شمارهٔ ۱۰۳: یاران چو دل از صحبت هم شاد کنید - جمع آئید و نشاط بنیاد کنید
شمارهٔ ۱۰۴: داغ غمت از افسر ادهم خوشتر - نقش قدمت ز خاتم جم خوشتر
شمارهٔ ۱۰۵: چندانکه بود نشاط از غم خوشتر - چندانکه بود سوز ز ماتم خوشتر
شمارهٔ ۱۰۶: جام صهبا ز ساغر جم خوشتر - آب انگور ز آب زمزم خوشتر
شمارهٔ ۱۰۷: غمگین تور است از طرب غم خوشتر - بر ماتمیت ز سوز ماتم خوشتر
شمارهٔ ۱۰۸: درویشیم از خدمت سلطان خوشتر - ترک سرم از منت و سامان خوشتر
شمارهٔ ۱۰۹: ای سرو تو از سرو روان موزون‌تر - لعلت ز شراب ارغوان گلگون‌تر
شمارهٔ ۱۱۰: از قتل من خسته روانی بگذر - از خون اسیری چو جوانی بگذر
شمارهٔ ۱۱۱: بازآ و هجوم لشکر درد نگر - گرد من و در میانه‌ام فرد نگر
شمارهٔ ۱۱۲: جز فتنه نمیکند جهان طور نگر - جز زهر نمیدهد فلک جور نگر
شمارهٔ ۱۱۳: چونتخته نرد است فلک نیک نگر - ما مهره و آسمان بود بازیگر
شمارهٔ ۱۱۴: هر بت که برافروخت رخ از جام غرور - چون با تو دهم نسبتش ای غیرت حور
شمارهٔ ۱۱۵: ایدلبر بی‌نظیر من دستم گیر - در کشور جان امیر من دستم گیر
شمارهٔ ۱۱۶: آن در مسجد که جسته‌ام حق ز نماز - وین گوشه‌نشین که گشته‌ام محرم راز
شمارهٔ ۱۱۷: آن یافته کام دل ز عشق جانسوز - کز طالع فرخنده و بخت فیروز
شمارهٔ ۱۱۸: زین پیش مرا بود ز بخت فیروز - هرشب شب قدر و روز روز نوروز
شمارهٔ ۱۱۹: گیرم که کنم من از مناهی پرهیز - با حکم قضا کر است یارای ستیز
شمارهٔ ۱۲۰: ای جان و دل مرا انیس و مونس - باغی است رخت درو ز گلها مجلس
شمارهٔ ۱۲۱: دور از تو مرا رنج و گلابی که مپرس - دردی که مگو غم و ملالی که مپرس
شمارهٔ ۱۲۲: دل برده ز من تازه نهالی که مپرس - آهو نگه خوش خط و خالی که مپرس
شمارهٔ ۱۲۳: ای واقف از آرامش و گشت همه کس - وی از طلبت ز خود گذشت همه کس
شمارهٔ ۱۲۴: ای مرحمتت هادی راه همه کس - فضل و کرمت پشت و پناه همه‌کس
شمارهٔ ۱۲۵: گویم نه بهرحال که هستی خوش باش - گر زاهد و گر صنم پرستی خوش باش
شمارهٔ ۱۲۶: از عشق فتد بخرمن صبر آتش - بارد عوض آب از این ابر آتش
شمارهٔ ۱۲۷: از سیلی غم چند کنی چهره بنفش - وز سختی راه نالی و تنگی کفش
شمارهٔ ۱۲۸: جز خون جگر ز شومی اختر خویش - چون لاله ندیده‌ایم در ساغر خویش
شمارهٔ ۱۲۹: خوش آنکه کنم خاطر غمدیده خویش - شاد از قدم یار پسندیده خویش
شمارهٔ ۱۳۰: صبح است ز باده می‌پرستان در رقص - رندان ز می طرب غزلخوان در رقص
شمارهٔ ۱۳۱: ای کرده به خویش یک روش دایم فرض - بشنو سخنی کامده در معرض عرض
شمارهٔ ۱۳۲: ای رهرو نادان که روانی چون شط - گیرم نروی برون چو از مسطر خط
شمارهٔ ۱۳۳: مخور نگشته از می ناب چه حظ - نادیده شب سیه ز مهتاب چه حظ
شمارهٔ ۱۳۴: ای مانده بمحفل تو پا در گل شمع - گریان ز تو هم زدیده هم از دل شمع
شمارهٔ ۱۳۵: بر خصم ظفر همیشه در روز مصاف - یابم ز دل روشن و از سینه صاف
شمارهٔ ۱۳۶: پیوسته دلم کباب میخواهد عشق - دایم چشمم پرآب میخواهد عشق
شمارهٔ ۱۳۷: امروز نکرده است اندیشه عشق - جا در دل من چو در گلم ریشه عشق
شمارهٔ ۱۳۸: کو بر زبر دست تو دستی ایعشق - تا باز کند آنچه تو بستی ایعشق
شمارهٔ ۱۳۹: بس رشته جانها که گسستی ای عشق - بس شیشه دلها که شکستی ایعشق
شمارهٔ ۱۴۰: ای کاوردت ز نطفه‌ای ایزد پاک - وآخر دهدت جا به یکی تیره مغاک
شمارهٔ ۱۴۱: تنها نه زمین ز صید گاهت گلرنگ - از خون دل منست چون عرصه جنگ
شمارهٔ ۱۴۲: تا چند رقیب در برش گیری تنگ - خواهیم یکی زین دو ز گردون دورنگ
شمارهٔ ۱۴۳: از نام تو کعبه را چسان نبود ننگ - در کعبه تو و دل بکلیسای فرنگ
شمارهٔ ۱۴۴: در راه بتان که صلحشان باشد جنگ - تا چند خروشم چو جرس از دل تنگ
شمارهٔ ۱۴۵: در کوی غمت که فتنه بارد صد رنگ - تنها نه تر است دامن ناله بچنگ
شمارهٔ ۱۴۶: هستیست گلی کزوست ما را دل‌تنگ - ما دامن او چو خار داریم به چنگ
شمارهٔ ۱۴۷: با ما ز در صلح درآ تا کی جنگ - ورنه ز جفایت چو جرس از دل تنگ
شمارهٔ ۱۴۸: ایموی تو در برون دلها همه چنگ - وی روی تو در فریب جانها همه رنگ
شمارهٔ ۱۴۹: از حرف وصال تو بمن گردد حال - آری بفراق دیدگان حرف وصال
شمارهٔ ۱۵۰: رندی به بغل صراحی و در کف جام - با واعظ شهر گفت کای شیخ انام
شمارهٔ ۱۵۱: زاهد که بخون خوردن خلقست مدام - باکش نبود نه از هلال و نه حرام
شمارهٔ ۱۵۲: من عهد و وفات سست میدانستم - در راه جفات چست میدانستم
شمارهٔ ۱۵۳: پیمان تو کی درست میدانستم - عهد تو همیشه سست می‌دانستم
شمارهٔ ۱۵۴: دیریست جدا ز عالم لاهوتم - زندانی این کالبد ناسوتم
شمارهٔ ۱۵۵: یک چند منت دوست گمان میکردم - وز شوق فدایت دل و جان میکردم
شمارهٔ ۱۵۶: کی دور ز آستانه‌ات می‌گردم - گر تیر زنی نشانه‌ات می‌گردم
شمارهٔ ۱۵۷: عمریست که مهر دلفروزی دارم - در دل‌سوزی و طرفه‌سوزی دارم
شمارهٔ ۱۵۸: از غم دل بی‌صبر و سکونی دارم - آزرده‌تر از برون درونی دارم
شمارهٔ ۱۵۹: پیوسته تن خاک‌نشینی دارم - در کوی غمت گل زمینی دارم
شمارهٔ ۱۶۰: هر ناله که از غمت بلب می‌آرم - زو آتش را بتاب و تب می‌آرم
شمارهٔ ۱۶۱: پیوسته ذلیل آشنا و خویشم - بیوفر نموده چرخ بیش از پیشم
شمارهٔ ۱۶۲: از ناله مرغ بی‌پروبال دلم - احوال من آشفته چو احوال دلم
شمارهٔ ۱۶۳: نه ساکن باغ و نه مقیم چمنم - جغدم که خرابه‌ایست دایم وطنم
شمارهٔ ۱۶۴: من شیوه آن بهانه جو می‌دانم - بی‌مهر و وفاست خوی او می‌دانم
شمارهٔ ۱۶۵: ناگاه طلسم جسم را میشکنم - این لوح تهی زاسم را میشکنم
شمارهٔ ۱۶۶: کو مرغ باین بی‌پروبالی که منم - کس نیست باین شکسته حالی که منم
شمارهٔ ۱۶۷: زاهد توئی و فضائل کسب علوم - در پرده دلت طالب این دنیی شوم
شمارهٔ ۱۶۸: با فقر ز دنیا نه عبث ساخته‌ایم - وز کشور دولتش برون تاخته‌ایم
شمارهٔ ۱۶۹: پیدا چو گهر ز قطره آب شدیم - وانگاه نهان چون در نایاب شدیم
شمارهٔ ۱۷۰: اکنون نه ز نخل عشق برخورداریم - وز دیده برنگ شمع آتش باریم
شمارهٔ ۱۷۱: هر شب ز غم تو سیمتن میگریم - تنها بمیان انجمن میگریم
شمارهٔ ۱۷۲: از جور سپهر واژگون میگریم - هر دم ز دم دگر فزون میگریم
شمارهٔ ۱۷۳: در وحدت آن جان جهان هست سخن - هرچند که دارد از شمار افزون تن
شمارهٔ ۱۷۴: تن مایل درد و روح مایلتر از آن - جان بیدل و دل ز هجر بیدل‌تر از آن
شمارهٔ ۱۷۵: درد تو بود نهفته در جان کردن - در پنبه نهان آتش سوزان کردن
شمارهٔ ۱۷۶: یکروز بوصل کامرانی کردن - بهتر ز حیات جاودانی کردن
شمارهٔ ۱۷۷: نه دم ز بلندی و نه از پستی زن - نه حرف ز نیستی نه از هستی زن
شمارهٔ ۱۷۸: از عشق بتی شور چو قلزم میکن - میکن شور و نهان ز مردم میکن
شمارهٔ ۱۷۹: روشن کند اشک لاله‌گون دل من - سوز غم ز اندازه برون دل من
شمارهٔ ۱۸۰: باشد ز سرشگ لاله‌گون دل من - چون شیشه می جوش درون دل من
شمارهٔ ۱۸۱: رفتی تو و اشک لاله‌گون دل من - شد سلسله جنبان جنون دل من
شمارهٔ ۱۸۲: گو همره اشک لاله‌گون دل من - بیرون نرود ز دیده خون دل من
شمارهٔ ۱۸۳: طفلی که چو اشک لاله‌گون دل من - در جوش ازو بود درون دل من
شمارهٔ ۱۸۴: از نعت نبی است در جنان مسکن من - وز منقبت علی است جان در تن من
شمارهٔ ۱۸۵: ایگل که ترا هست عذار گلگون - گر باد برد بوی تو از شهر برون
شمارهٔ ۱۸۶: بود از لیلی بسکه جگر خون مجنون - چون لیلی و هم لیلی ازو چون مجنون
شمارهٔ ۱۸۷: از کوشش غیر ای تو از حوری به - آئی چو برم از تو مرا دوری به
شمارهٔ ۱۸۸: ای کوی تو از خلد و تو از حوری به - سیمین بدنت ز شمع کافوری به
شمارهٔ ۱۸۹: ای نور تو شمع بزم مردم گشته - در نور تو ذرات جهان گمگشته
شمارهٔ ۱۹۰: شوخی که رهم در طلبش گمگشته - بیگانه ز من ز طعن مردم گشته
شمارهٔ ۱۹۱: در وادی عشقت دل من گم گشته - آئین تو دلجوئی مردم گشته
شمارهٔ ۱۹۲: ای قلزم سرگرم تلاطم گشته - شورانگیز محیط و قلزم گشته
شمارهٔ ۱۹۳: ای ز آب و هوای دیر مردم گشته - صد رنگ ز دور چرخ انجم گشته
شمارهٔ ۱۹۴: ای گشته جماد و باز مردم گشته - صد مرتبه پیدا شده و گم گشته
شمارهٔ ۱۹۵: سرگشته پدید زاهد گم گشته - از بهر گزند جان مردم گشته
شمارهٔ ۱۹۶: گر جا بحرم ور به کلیسا کرده - زاهد عمل آنچه کرده بیجا کرده
شمارهٔ ۱۹۷: ای با همه آشنا ز ما بیگانه - از رسم و ره و مهر و وفا بیگانه
شمارهٔ ۱۹۸: هرگز ز توام غیر دل‌آزاری نه - خون گشته دل مرا ز تو دلداری نه
شمارهٔ ۱۹۹: ایخسته دلم همیشه رنجور از تو - روزم ز سیاهی شب دیجور از تو
شمارهٔ ۲۰۰: ای عشق بیا از همه فن به فن تو - ای عقل برو سر تو در گردن تو
شمارهٔ ۲۰۱: گشت شب مهتاب و می روشن و تو - من شعله تو گل گلخن و من گلشن و تو
شمارهٔ ۲۰۲: روزی مشتاق بر دماغ من و تو - بوئی نخورد از گل باغ من و تو
شمارهٔ ۲۰۳: چون دل نهد از بیم هلاک من و تو - بر الفت تن روان پاک من و تو
شمارهٔ ۲۰۴: ایشمع که سوز جسم کاه من و تو - بر آتش دل بود گواه من و تو
شمارهٔ ۲۰۵: ای برده بحسن از مه و خورشید گرو - وز داس جفاکشت وفا کرده درو
شمارهٔ ۲۰۶: چشمم که سرشک لاله‌گون آید ازو - پیوسته چو زخم تازه خون آید ازو
شمارهٔ ۲۰۷: گر لاف ز عشق میزنی دردت کو - اشک گلگون و چهره زردت کو
شمارهٔ ۲۰۸: زاهد که ز عشق لافد آوازش کو - وز نرگس شوخی دل بیمارش کو
شمارهٔ ۲۰۹: هرگز غم یار را باغیار مگو - ور میگوئی بغیر دلدار مگو
شمارهٔ ۲۱۰: تا عشق مرا فاش نمیدانستی - با من ره پرخاش نمیدانسی
شمارهٔ ۲۱۱: ای آنکه ز سر خویشتن در تفتی - پیوسته بگردش ز چهار و هفتی
شمارهٔ ۲۱۲: گردون همه زهر در ایاغم کردی - وز صرصر غم قصد چراغم کردی
شمارهٔ ۲۱۳: تا چون گلم آسایش دامن بودی - دلتنگتر از غنچه بگلشن بودی
شمارهٔ ۲۱۴: فاش از کفم ار کشیده دامن بودی - چون روح مرا نهفته در تن بودی
شمارهٔ ۲۱۵: دیشب دل من چو خسته از رنجوری - میکرد فغان ز محنت مهجوری
شمارهٔ ۲۱۶: در وادی عشق دوش نالان جرسی - میگفت مرا که چیست فریاد بسی
شمارهٔ ۲۱۷: صبح است و شراب لعل‌فام ایساقی - برخیز و بگردش آر جام ایساقی
شمارهٔ ۲۱۸: از جام وصال غیر و مستی تا کی - وز هجر من و محنت هستی تا کی
شمارهٔ ۲۱۹: با یار رقیب می پرستی تا کی - در میکده وصال مستی تا کی
شمارهٔ ۲۲۰: آنی تو که حال ناتوانان دانی - احوال درون خسته‌ جانان دانی
شمارهٔ ۲۲۱: ای آتش کینت ز من افروختنی - آسان ز غمت نگشته‌ام سوختنی
شمارهٔ ۲۲۲: ای عشق که غیر فتنه برپا نکنی - در سوختن جهان محابا نکنی

مشتاق اصفهانی

آمارگیر وبلاگ