ابوالحسن فراهانی
غزل ها
شمارهٔ ۷: چون گرم گریه کردم چشم گهرفشان را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون گرم گریه کردم چشم گهرفشان را انداختم به ساحل چون موج آسمان را ترسم زننگ ننهد دیگر بر آستان پا ورنه به بوسه زحمت میدادم آستان را تا زودتر بسوزی ای برق آه او را چون عندلیب از خس میسازم آشیان را گر بودی از سگانش امید التفاتی کی بود تاب بودن در سینه استخوان را جان را نبود قوت کز سینه تا لب آید از چاک سینه صد در بررخ گشوده جان را ابوالحسن فراهانی