واعظ قزوینی
غزل ها
شمارهٔ ۱۸۰: تا کی غم معاش خورم؟ وقت بندگی است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا کی غم معاش خورم؟ وقت بندگی است مردم ز فکر زندگی ای دل چه زندگی است باشد برو ز هر نفسی تازیانه یی زان باد پای عمر توگرم دوندگی است بر سر بود نشیمن گل، از شکفتگی در پای جای خار مدام از گزندگی است دست سخاست، پایه معراج برتری جای سحاب، بر سر خلق از دهندگی است واعظ بس است زینت ما فقر و مسکنت چون گل طراز جامه درویش ژندگی است واعظ قزوینی