اهلی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۱۲۴۴: رسید مست من از می برخ گل افکنده
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رسید مست من از می برخ گل افکنده رخی و صد گل خوبی لبی و صد خنده کلاله بسته و چون گل گشاده پیشانی زرشک او مه تو چین بچهره افکنده گشاده از مه ابرو چو حلقه کعبه در امید بروی هزار درمانده کسیکه کشته خوبان نشد چه میداند که زهر چشم بتان مرده میکند زنده چو مه بر آمده از صورتی که از شرمش فرو رود بزمین آفتاب تابنده بجمله ملتفت اما تغافلش با من تفافلی بهزار التفات ارزنده سر نیاز نهادم بسجده آن بت که ای بحسن خداوند و ما همه بنده همیشه خلعت حسن تو تازه باد چو گل ولی زیاد مبر اهلی کهن ژنده اهلی شیرازی