اهلی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۱۰۶۱: روزه بگذشت و هوای می بیغش دارم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
روزه بگذشت و هوای می بیغش دارم از مه عید و شفق نعل در آتش دارم هرکه بینی خوشی خود طلبد جز من زار که بدین ناخوشی خویش عجب خوش دارم خورده ام تیر تو چون آهو از آن بار دگر از پی تیر دگر چشم به ترکش دارم مکن ایدوست قیاس طرب از رنگ رخم که بصد خون جگر چهره منقش دارم جان جفا چند کشد کز تو بجان رحمت نیست شرم باری من ازین جان بلاکش دارم در چنین قحط کرم شاکرم از پیر مغان که اگر هیچ ندارم می بیغش دارم گفت اهلی چو طبیب تو منم دل خوشدار من نه آنم که دل خسته مشوش دارم اهلی شیرازی