اهلی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۹۰۶: صد تلخ دهان میگزد از غصه لب خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
صد تلخ دهان میگزد از غصه لب خویش ای نخل کرم تابکه بخشی رطب خویش آن چاشنی ذوق که فرهاد ز غم یافت خسرو نچشیده است ز عیش و طرب خویش خواهی که نچیند گل مقصود ز رویت چون مرغ سحر روز کن از ناله شب خویش هرچند کشد دوست عنان تو به بازی زنهار نگهدار عنان ادب خویش نومید مشو زآب بقا همچو سکندر چون خضر قدم بازمکش از طلب خویش ما خاک نشینان مغانیم و ز خاکیم ایخواجه تو میدانی و اصل و نسب خویش مرغ از رخ گل سرخوش و اهلی ز رخ یار مستند ازین می همه کس بر حسب خویش اهلی شیرازی