اهلی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۹۰۰: ای اجل مهلت من ده که ببوسم دامنش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای اجل مهلت من ده که ببوسم دامنش دشمنم نیزمکش تا بکشد رشگ منش چون شکایت کنم از دوست که خون ریخت مرا هرکه شد کشته ز معشوق نباشد سخنش دهنش گفت که دردت کنم از بوسه دوا جای آنست که صد بوسه زنم بر دهنش مبتلای قفس تن نشدی طوطی جان گر نبودی هوس آن لب شکر شکنش اهلی آن روز که چون لاله سر از خاک زند غرقه در خون جگر سوخته بینی کفنش اهلی شیرازی