اهلی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۸۸۲: چون بخیال آیدم سرو قباپوش خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون بخیال آیدم سرو قباپوش خویش آورم از شوق او دست در آغوش خویش وه چه خوش آندم که تو مست نشینی برم وانکه نبینم دگر تکیه گهت دوش خویش چونکه سیوالی کنی مضطربم در جواب بسکه همی گم کنم از سخنت هوش خویش گوشم از آن لب چه یافت دولت سر گوشیی کاش توانستمی بوسه زدن گوش خویش چند چو اهلی ز دور لب گزم و خون خورم شربتی آخر ببخش از لب چون نوش خویش اهلی شیرازی