اهلی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۶۹۹: چه عیب ار خون بگریم چون مرا رندی ز کوی خود
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چه عیب ار خون بگریم چون مرا رندی ز کوی خود دلم خونست ازین درد و نمیآرم بروی خود چو راز خود گشایم با تو چندان گریه زور آرد که یابم صد گره همچو صراحی در گلوی خود از آن رو اشک حسرت دمبدم در آستین ریزم که میشویم به آب دیده دست آرزوی خود گه از رشک و گه از غیرت همی سوزم که چون کاکل هم آغوشت نمی یابم تن کمتر ز موی خود ز شوق نامه ات اهلی چو گرد از جای میخیزد ز هر مرغی که بال افشان همی بیند بسوی خود اهلی شیرازی