اهلی شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۳۹: که ره دهد سوی آن سایه همای مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
که ره دهد سوی آن سایه همای مرا بوصل او که رساند مگر خدای مرا بظلمت غم هجر از حیات وصلم دور فغان که خضر رهی نیست رهنمای مرا سگ توام زکرم جا بکوی خویشم کن چو در حریم وصال تو نیست جای مرا چو غنچه تنگدلم رخ نما که همچون گل شکفته دل کند آن روی دلگشای مرا نسیم وصل تو کی بر سرم گل افشاند رسان بدیده غباری ز خاکپای مرا دمی نمیگذرد در غمت بمن چون ابر که نیست گریه زاری بهای های مرا از این سراچه غم شاد کی شود اهلی؟ مگر دری بگشاید از آن سرای مرا اهلی شیرازی