محتشم کاشانی
غزل ها
غزل شماره ۱۲۶: ناله چندان ز دلم راه فلک دوش گرفت
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ناله چندان ز دلم راه فلک دوش گرفت که مؤذن سحر از نالهٔ من گوش گرفت عرش آن بار گران را سبک از دوش انداخت خاک بی باک دلیر آمد و بر دوش گرفت کرد ساقی قدحی پر که کسش گرد نگشت آخر آن رطل گران رند قدح نوش گرفت آتشی کز همهٔ ظاهر نظران پنهان بود دیگ سودای من از شعلهٔ آن جوش گرفت بادهٔ عشق از آن پیش که ریزند به جام آتش نشهٔ آن در من مدهوش گرفت سر نا گفتنی عشق فضولی می گفت عقل صدباره به دندان لب خاموش گرفت هرکس آورد به کف دامن سروی ز هوس محتشم دامن آن سرو قباپوش گرفت محتشم کاشانی