منوچهری دامغانی
قصاید و قطعات
شماره ۵۳: که در نوا فکندمان نوای او
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
فغان ازین غراب بین و وای او که در نوا فکندمان نوای او غراب بین نیست جز پیمبری که مستجاب زود شد دعای او غراب بین نایزن شده ست و من سته شدم ز استماع نای او برفت یار بیوفا و شد چنین سرای او خراب، چون وفای او به جای او بماند جای او به من وفا نمود جای او به جای او بسان چاه زمزمست چشم من که کعبهٔ وحوش شد سرای او سحاب او بسان دیدگان من بسان آه سرد من صبای او خراب شد تن من از بکای من خراب شد تن وی از بکای او الا کجاست جمل بادپای من بسان ساقهای عرش پای او چو کشتیی که بیل او ز دم او شراع او، سرون او قفای او زمام او طریق او و راهبر سنام او دو دست او عصای او کجاست تا بیازمایم اندرین سراب آب چهره آشنای او ببرم این درشتناک بادیه که گم شود خرد در انتهای او ز طول او به نیم راه بگسلد فراز او مسافت سمای او زمین او چو دوزخ وز تف او چو موی زنگیان شده گیای او بسان ملک جم خراب، بادیه سپاه غول و دیو، پادشای او زنند مقرعه به پیش پادشا دوال مار و نیش اژدهای او کنیزکان به گرد او کشیده صف ز کرکی و نعامه و قطای او ز مار گرزه، مار گرد ریگ پر غدیرها و آبگیرهای او شراب او سراب و جامش اودیه و نقل او حجاره و حصای او سماع مطربان به گرد او درون زئیر شیر و گرگ را عوای او بخور او سموم گرم و اسپرم به گرد او عکازه و غضای او شمیده من در آن میان بادیه زسهم دیو و بانگ های های او بدانگهی که هور تیره گون شود چو روی عاشقان شود ضیای او شب از میان باختر برون جهد بگسترند زیر چرخ جای او چو جامعهٔ نگارگر شود هوا نقط زر شود بر او نقای او فلک چو چاه لاجورد و دلو او دو پیکر و مجره همچو نای او هبوب او هوا و بر هبوب او کسی فشانده گرد آسیای او ز هقعهٔ چو نیمخانهٔ کمان بنات نعش از اول بنای او جدی چنان به شاره ای وز استر چو نقطه ای به ثور بر، سهای او هوا به رنگ نیلگون یکی قبا شهاب، بند سرخ بر قبای او مجره چون ضیا که اندر اوفتد به روزن و نجوم او هبای او بدانگهی که صبح، روز بر دمد بهای او به کم کند بهای او قمر بسان چشم دردگین شود سپیده دم شود چو توتیای او رسیده من به انتهای بادیه به انتها رسیده هم عنای او به مجلس خدایگان بی کفو که نافریده همچو او خدای او مدبری که سنگ منجنیق را بدارد اندرین هوا دهای او به جایگاه عزم، عزم عزم او به جایگاه رای، رای رای او که کرد، جز خدای عز اسمه رضا رضای او، قضا قضای او نه در جهان جلال، چون جلال او نه هیچ کبریا چو کبریای او خلیج مغربی هزیمه ای شود اگر نه جود او شود سقای او فصاحتم چو هدهدست و هدهدم کجا رسد به غایت سبای او ز شکر اوست مروه و صفای من ز فضل اوست مروه و صفای او طبیعت منست گاه شعر من جمیله و شه طباطبای او «اماصحا» به تازیست و من همی به پارسی کنم اما صحای او الا که تا برین فلک بود روان شجاع او و حیةالحوای او بقاش باد و دولت همیشگی رسیده در حسود او بلای او منوچهری دامغانی