سلمان ساوجی
غزلیات
غزل شماره ۲۰۱: اگرم بر سر آتش بنشانی چون عود
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
اگرم بر سر آتش بنشانی چون عود نیست ممکن که برآید ز من سوخته دود بر سرم هرچه رود خاک رهم گو: می رو نیستم باد که از کوی تو برخیزم زود منم از باغ تو چون غنچه به بویی خوشدل منم از کوی تو چون باد، به گردی خشنود شوقم افزون شد و آرام کم و صبر نماند در فراق تو ولی عهد همانست که بود بی شراب عنبی را که به موی مژه ام دیده بر یاد تو از جام زجاجی پالود خنده ای زد دهنت، تنگ شکر پیدا کرد هر یکی گوهر پاکیزه خود باز نمود عمر من کم شد و عشق تو فزون پنداری کانچه از عمر کم آمد، همه در عشق فزود دیده از غیر تو تا خلوت دل خالی کرد جز به روی تو مرا، هیچ دردل نگشود وه که چون غنچه چه مشکین نفسی ای سلمان؟ نیست مشکین دمت الا زدم خون آلود سلمان ساوجی